Adalet ve Kalkınma Partisi’nin “ilk olağanüstü kongre”sinde medyanın bir kısmına akreditasyon engeli vardı.
Konunun düşündürücü yanı çok.
Mesela akreditasyonun kendisi. Haber alma özgürlüğü (Anayasa Madde:28) tarih oldu ve artık kimse bunu ilkesel olarak bile tartışmıyor.
Mesela akreditasyonun marjları. Partilere göre değişen marjlar, zamana göre de değişiyor.
2012’deki olağan kongrede de akredite edilmeyen gazete ve televizyonlar vardı.
O gün başköşede olan gazete ve televizyonlar, mesela cemaat medyası, bu kez akredite değildi.
Mesela akreditasyona medyanın tavrı. Kongreye davetli kanalları izledim. Salondan canlı yayın yapanları da. Tartışma programlarını da.
Konuk gazetecilerin hiç biri salona girişleri engellenen meslektaşlarını dile getirmedi. Durumu yok saydılar.
Sanırım medyadaki bölünmelerin en çirkini “çemberin içi” ve çemberin dışı” şeklinde olanı.
Ve. Bu çember bölünmesi de meslekteki etik erozyonunun en somut göstergesi.
Murathan Mungan’ın “Ya dışındasındır çemberin ya da içinde yer alacaksın” dizeleri denk düşse de duruma, ben en iyisi Ali Püsküllüoğlu’nun “Çember” şiirinin son kısmıyla bitireyim:
“Hangi soruya karşılık olacak? bilinmezken
kalmanın neyi değiştireceği, gitmenin neyi eksilteceği
neye yok desek, neyi çarmıha gersek, neye tapsak
diye düşünseniz bile. Düşünmek olur bu önce, ama sonra?
ama sonra sıkıntılarınızın kışı başlar yine de
çevrenizde ateşten bir çember gibi darala darala…”
YENİ CUMHURBAŞKANININ GÜCÜ
Erdoğan güçlü bir lider, güçlü bir başbakan oldu.
Şimdi de güçlü bir cumhurbaşkanı olacağı düşünülüyor.
Peki bu gücün göstergelerinden küçük bir liste;
Bir, kendisinden önceki kişiyi belirleyebiliyor. Cumhurbaşkanlığı makamını Gül’e altın tepside sundu.
İki, kendisinden sonraki kişiyi de belirleyebiliyor. Davutoğlu’nu genel başkanlığa aday gösterdi. 1382 delege oyunun tamamını (6 oy da geçersizdi) yönlendirdi.
Üç, varlığında partisinin “milletin adamı” sloganını, yokluğunda “yeni Türkiye” sloganına çevirdi.
Dört, dışarıda 40, içeride 50 derece olan bir sıcaklıkta konuşurken salonu kıyamet gibi dolduruyor, salondan çıkınca kimse kalmıyor.
Beş, 13 yılda sadece ve sadece bir olağanüstü kongre yapıyor.
Altı, tam 18 gün hem cumhurbaşkanı hem de başbakan olarak anılmayı sağlayabiliyor.
Yedi, partisiyle ilişkisini “aşkım, tutkum, kavgam” gibi güçlü sözcüklerle belirtiyor. (Bu madde üzerine yazacağım sonra.)
BİZ NASIL PARANOYAK OLMAYALIM?
Bir gün önce uzun boylu, karizmatik bir Başbakan vardı, bir gün sonra kısa boylu, karizması eksik bir Başbakan var. Ve her ikisinin de delege desteği tam.
Üç gün önce “Ölüm tehdidi alıyorum, Başbakan bana yardım etsin” diye televizyonlarda salya sümük ağlayan Petek Dinçöz. Üç gün sonra evlenip, dünyanın en mutlu kadını oluyor.
VOLKAN’I ACİLEN TEDAVİ ETTİRSİNLER
FB kalecisi Volkan gazetelerdeki korkunç fotoğraflarını görünce kendisi hakkında ne düşünmüştür acaba?
Kin. Nefret. Hınç. Öfke. Zıvanadan çıkmış.
Ne beden diline, ne de çenesine hakim olamıyor. Yanlış yapıyor. Acilen psikolojik tedavi görmesi gerek.
AKLIMDA KALAN
Bir kriz, üç kazanan: Yargıtay’ın açılış töreni krizi çıktı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, “Eğer Metin Feyzioğlu konuşursa ben katılmam” dedi. Sonuç; Erdoğan kazandı. “Katılmam” dedi, dediğini yaptı. Sözünün arkasında durdu. Metin Feyzioğlu da kazandı. “Giderim ve konuşurum” diyerek meydan okudu. Dediği oldu. Yargıtay da kazandı. Siyasi erkin gölgesinde kalmadı.