Sevgililer günü öncesi son çıkış

Sevgiliniz yoksa. Sakin olun.

Vıcık vıcık sevgililer günü reklamlarına gözlerinizi kapayın. Kulaklarınızı tıkayın.

Bu hafta televizyon izlemeyin. Gazete okumayın.

"Lanet olsun, sevgililer gününde yalnızım" muhabbetine girip kendinizi bunaltmayın.

14 Şubat'ı sevgilisiz geçirmemek için normalde "he" demeyeceğiniz kimseye "he" demeye kalkmayın. Sonu iyi olmaz.

Olup bitenler. Sadece yanılsama. Dram yapmayın. Kapayın gözlerinizi, 15 Şubat'ta açın. Benden söylemesi.

SANCILARIMIZI ZONKLATAN BİR KİTAP

Yazdığım kitapları imzalamayı sevmem. Kitabın kendisi yazarın imzasıdır bence.

Kitap imzalatmaktan da hoşlanmam. Kitabını okumak yazara en büyük lütuftur, üstüne bir de önünde sıra bekleyip imza attırmam.

Ama. Kendiliğinden imzalanıp gönderilmiş kitaplar başkadır. Bir yazar size kitabını imzalayıp göndermişse, "size önem veriyorum" demektir. "Yazdıklarımı oku" demektir. Önemsenmektir. Müthiş bir keyiftir.

Geçen hafta. Masamda bulduğum kitapta. "Değerli Hocam Nuran Yıldız'a en iyi dileklerimle" yazıyordu. Kitap ve imza İlker Başbuğ'a aitti. Terörist olmakla suçlanan ilk genelkurmay başkanı. Kendisini ve ailesini tanımaktan onur duyduğum bir asker.

Kitabın başlığı askıda duran bir soru: "Nasıl Bir Türkiye"

Bir solukta okudum. Akıcı dili sizi kitabın içine çekiveriyor. Başbuğ, yazdığı her kitapta içini döküyor, kafasındakileri ve yaşananları önümüze yığıveriyor.

Unutmamıza izin vermiyor. Vermeyecek. Vermesin.

53. sayfada, 13. Ağır Ceza Mahkemesi'nde 7 Haziran 2013'te yaptığı konuşmadan bir bölüm var:

"...sanal davanın asıl amacı (...) sivil memurundan orgeneraline kadar tüm personelin üzerlerine basarak Genelkurmay Başkanına, yani bana ulaşmak ise, bu silah arkadaşlarımı bırakınız gitsinler. Ne yapacaksanız, bana yapınız."

Başbuğ'un konuşmasında geçen bu satırlar düşüncelerimi, o karanlık günlerin girdabına doğru çekti.

Şafak vakti Ergenekon dalgaları sürerken. Gazetelerde. Düzmece olduğu bugün kabul edilen ama o günlerde bizim durmadan düzmece olduğunu söylediğimiz 51 no'lu DVD'de bir belge vardı.

İmzasız bir belge. Altında ismi bulunan subayın mahkemede "böyle bir belge düzenlemedim" dediği bir belge. O belgede, benim Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ'dan ANAP Genel Başkanı Erkan Mumcu'ya mesaj götürdüğüm yazıyordu.

Mesaj götürmek suç falan değildi ve üstelik mesaj da götürmemiştim. Ne ben mesaj taşıyacak biriydim, ne İlker Başbuğ sivillere aracılık yaptıracak biriydi, ne de Erkan Mumcu "şunları yap" dendiğinde söz dinleyecek biriydi.

Uydurulan roller üzerimize oturmuyordu ama senaristler için bu şart da değildi.

Hem İlker Başbuğ'u hem de Erkan Mumcu'yu tanıyor olmam, senaryo akışı için yeterliydi. Meşhur ifadedir, bir yalana inanılmasını istiyorsanız içine az biraz da gerçek katmalısınız.

Bu gerçek dışı belge her haber olduğunda. Benden, İlker Başbuğ'dan, Erkan Mumcu'dan hoşlanmayanlar ve elbette senaristler tutuklanacağımızı düşünerek el ovuşturduklarında.

Israrla yalanlıyorduk: Böyle bir olay hiç olmadı! Hükümetin kör ve sağır olduğu günlerdi.

Ailem. Arkadaşlarım. Avukatım. Hep aynı cümleyi tekrarladılar o günlerde: "Konunun senle ilgisi yok. Sen İlker Başbuğ'a giden yolda sadece bir basamaksın. Onu tutuklamak için sizlerin üzerine basıyorlar..."

İlker Başbuğ'un "Nasıl Bir Türkiye" kitabı sancılı günlerin ağrısına tuz basacak türden.

KONUŞMADAN...

Meşhur sözdür: "Ormanda karşıma iki yol çıktı. Az kullanılanı seçtim." Bu sözü ben şöyle kullanırım: Karşıma iki insan çıksa az konuşanını seçerim.

Hakan Fidan hakkında hiçbir fikrim yok. Sadece en kıymet verilen bürokrat olduğu malumumuz.

5 yıldır MİT müsteşarı. Ne olaylar. Ne görüşmeler. Ne krizler. Ağzını hiç açmadı. Susarak yükseldi.

Siyaset ise susma yeri değildir. İleri geri konuşma yeridir. Bakalım Fidan bu çelişkiyle nasıl baş edecek?

AKLIMDA KALAN

Bir yargıcın mektubu: Yalçın Doğan'ın köşesinde okudum. Eskişehir Sulh Ceza Mahkemesi'nin yargıcı 18 yaşındaki hırsızın tutuklanmasını reddetmiş. Gerekçesine Cumhurbaşkanına, Meclis Başkanına, Başbakana, Bakanlara, muhalefete mektup yazılmasını da eklemiş. Mektupta yetiştirme yurtlarında 18 yaşını dolduran çocuğun sokağa bırakılmasının sosyal devletle bağdaşmadığını yazıyor. Köprü altlarında aç ve sefil biçimde yaşamaya terk edilen çocukların hırsızlıktan başka çarelerinin olmadığını dile getiriyor. Haklı. Siyaset kör döğüşüne dönmüşken insanlar unutuldu. Şimdi soru: Bu ülkenin ilk sorunu Başkanlık Sistemi midir? Gencecik kızların ve delikanlıların 18 yaşı doldu diye kalacak yeri, yapacak işi olmadan sokağa bırakılması mıdır?