Tönbekici'den twitter yalnızlığı yazısı!
Cep telefonuma Twitter'ı yükleyebildikten sonra tekrar twit almaya ve atmaya başladım.
- İyi bir takip listen ve takipçi grubun varsa hiç kimseyle görüşmek zorunda değilsin. Twitter cebinde yüklüyse sokaklarda 6988 kişiyle (an itibarıyla beni takip eden kişi sayısı) dolaşıyorsun. Yalnızlık diye bir şey yok. Sabahın körü, gecenin yarısı fark etmiyor. Bir şey diyorsun biri muhakkak cevap veriyor.
- Birileri veya bir yer hakkında ileri geri konuşmaya da gelmiyor. Çat bakmışsın seni meğer oradan da biri takip ediyormuş.
- Kim seni niye takip ediyor hayatta bilmiyorsun. Köşeciyim, acaba oradan mı biliyor da listesine eklemiş diyorsun, "bacım sen iş yapıyon ya? Hemşire misin?" mesajı da gelebiliyor mesela.
- Fakat en tuhaf tecrübem şu oldu. Bugün "iPhone'da koordinat girerek yer bulma nasıl yapılıyor?" diye bir twit attım. Sadece ama sadece 3 dakika sonra "Buyrun yardımcı olalım!" diye Turkcell'den bir müşteri temsilcisi aradı! Şoka yakın bir şey geçirdim. Twitimi görmüşler! Kızcağızın biri bana nasıl yapılıyor şıkır şıkır anlattı.. (Big Brother is watching you mu dedi biri?) Servis manyağı oldum. Tebrikler Turkcell.
- Çok zeki ve çok komik birilerini keşfettiği zaman insan acayip mutlu oluyor.
- Geri zekalı olduğunu düşündüğüm bir takım magazin ünlüleri geri zekalı bile değilmiş! Komple zekasızmış! Nasıl nefes aldıklarına bile şaşırıyor muyum? Yok lan ne şaşıracam!.
