Nedim ve Ahmet, Ruşen Çakır'a konuştu
Vatan yazarı Ruşen Çakır Nedim Şener ve Ahmet Şık'la yaptığı ilk ortak röportajı köşesinde yayınlamaya başladı...
GAZETECİLER.COM
Tutuklu yargılandıkları odatv davasında tahliye olan gazeteciler Nedim Şener ve Ahmet Şık ilk ortak röportajlarını Vatan yazarı Ruşen Çakır'a verdiler...
Daha çok bir sohber havasında geçtiği belli olan röportajda, Şık ve Şener'in içerde yaşadıkları kadar güncel gelişmelere dönük yorumları da yer alıyor. İlk bölümü yayınlanan röportaj yarın da devam edecek...
İşte Ruşen Çakır'ın Şener ve Şık ile yaptığı uzun röportajdan bir bölüm:
Tahliye olalı 11 gün oldu. Kendinize gelebildiniz mi?
Nedim Şener: Hemen hemen geldim ama insan o konuları konuşmaya başlayıca o günlere tekrar dönüyor. Olabildiğince az konuşup o olayın dışına çıkıp gözlemci olarak kalmak ve normal hayata karışmak iyi ama mesela polisle, Ergenekon’la ilgili gazetede bir şey okuduğun an buna geri dönüyor ve hakkında konuşmaya başlıyorsun.
Bu süreç daha ne kadar devam edecek?
Şener: Hiçbir tecrübem yok. Hayatımda daha önce hiç travma yaşamadım. Tabii Ahmet’le yaşamanın getirdiği travmayı yazmazsak (ikisi de gülüyor). O yüzden hiç bilemiyorum. “Önce intikam alacağım, hesap soracağım sonra rahatlayacağım” diye de düşünmüyorum. En iyi ilaç zaman olacak sanırım. Belki birkaç ay daha sürer, sonra oturur diye düşünüyorum.
Ahmet sen de travma diyor musun yaşadıklarına?
Ahmet Şık: Benim için değil. Nedim ile aramızda böyle bir fark var. Esasında saçma sapan farklar dolaşıyor internette Nedim’le beni kıyaslayan. Çok rahatsızım bu kıyaslamalardan. Eğer gazeteciler üzerinde bir kıyaslama yapılacaksa bu Ahmet’le Nedim arasında yapılmasın. Halihazırda tutuklu gazeteciler bir kenara bırakıyorum, eğer illa yapacaklarsa bunu medyadaki gazeteciler üzerinden yapsınlar. Nedim’in ruhu çok örselendi. O yüzden onun bu travmayı yaşamasını çok doğal buluyorum. Onun kalbinde koca bir yara var. Nedim’in devlet dediği şeye bakışı, bu ülkeye bakışı çok bambaşka bir yerdeydi ama sanırım yüz yüze geldi sanıyorum. Belki yanılıyorumdur.
Şener: Haklısın. Ben mesela trafik ışıklarını bile önemserim ve hayatı kolaylaştırdığını, bir düzen getirdiğini düşünürüm. Trafik ışıklarına bile inanmaz bir hale geldim artık.
Şık: Nedim bu konuyla ilgili çok komik bir espri yapmıştı.
Şener: Evet. Devlete karşı güvenim o kadar azaldı ki bir gün “Anıtkabir’i bombaladılar” deseler doğalgaz patlamıştır diye bir opsiyon bırakacağım ve araştırma yaptıktan sonra “Evet bombalamışlar” derim. Ben o trafik ışıkları örneğini şundan veriyorum: Kırmızı, sarı ve yeşil bir kural içinde yanıyor. O trafik akışını düzenliyor, insanların güvenliğini sağlıyor, ölümü engeliyor. Bu kurala uymayanların cezası belli, çünkü yasalar gayet açık. Centilmence bir yaşam var orada ama bizim olayda şunu gördüm: Birileri trafik ışıklarıyla oynuyor ve sen bu sebepten ötürü kaza yapıyorsun. Ben gazeteciliği kurallarına göre yapıyorum. Açık, hatta gereğinden de açık bir şekilde yaptım gazeteciliği ama birisi ışıklarla oynayıp beni başkalarıyla ve devletle çarpıştırdı. Üzüldüğüm nokta şu: Ben hayata çocuğum üzerinden bakıyorum. Herkesin çocuğunu eşit görüyorum. Bizim hayatımız harcandıysa harcandı ama onların bir geleceği olduğunu düşünüyorum. Mahkemede aynen bunu söyledim. Hukuka, a yargıçların kendileri inanmıyorsa... Bu benim için çok önemli çünkü bizim çocuklarımızın mutlu yaşaması için böyle bir düzene ihtiyaç var. Kim kuracaksa kursun ama böyle bir düzene ihtiyaç var.
Nedim düzen yanlısı, Ahmet sen ise düzen karşıtısın.
Şık: Esasında ikimizin de istediği aynı şey. Bizim çocuklarımız, senin çocuğun, herkesin çocuğu mutlu ve adil bir şekilde yaşasın.
Şener: Herkesin en kıymetli şeyi çocukları.
Şık: 3 Mart’ta evden çıkarken eşime dedim en az 8-9 ay sonra görüşürüz diye ama Nedim...
Şener: Ben eşime 3 gün sonra evdeyim dedim.
Şık: Ve görüşe geldiklerinde “İddianname çıkar ve ilk duruşmada bırakırlar bizi” dedim. O da sekizinci, dokuzuncu aya denk gelir. Zaten bütün Ergenekon davalarında böyle oldu. 6 ila 7 ay arasında iddianname hazırlanıyor ve 2 ay sonraya ilk duruşma oluyor. Ama çıkmadık. Biraz yılbaşında umutlandık ama daha sonrasında ben yazı da içeride geçireceğimizi düşünüyordum. Nedim’in buna morali bozuluyordu. Nedim her duruşma öncesi çok umutlanıyordu. Ben de ona “Bu kadar umutlu gitme çünkü hayal kırıklığı da büyük olur” diyordum. 13 ay önceki dosya ne ise şimdiki dosya da o. Biz niye dışarıdayız, onu bilmiyorum. Soruyu daha doğru şu şekilde sormayalıyız: Bu dosya sebebiyle yargılananlar niye içeride? Gerçekten bu çok haklı bir soru. Hiçbir değişiklik yok ve bence son duruşma sadece ikimizi tahliye etmek üzere yapıldı. Bu çok kötü bir şey. Bu durumdan çok utandım. Biz Nedim ile sevinemedik bile. Yanımızda Hanefi Avcı var, Barış Pehlivan var. Barış genç bir çocuk. Yeni evli, karısına çok aşık bir adam ve en önemlisi 1 yıldır içeride. Bir yandan seviniyorsun bir yandan utanıyorsun. Çok berbat bir ruh hali.
Sizin farklılıklarınız üzerine çok konuşuluyor. Mesela cezaevi çıkışında Nedim Gandhi gibiydi, sen ise Che Guevara gibiydin.
Şık: Zaten zayıflayarak bedeni de buna uydurdu. (gülüşmeler) Ben de düşünüyorum niye bu kadar zayıflamaya çalışıyor diye ama açlık grevi böyle olmaz. Açlık grevinin bir adı var şanı var. Doğan abiyle (Yurdakul) sabah balın içine ceviz atıyorlar.
Şener: Ama onu Doğan Abi yiyordu.
Şık: Ton balığı filan yiyor ama zayıflıyor çünkü günde 5 saat yürüyor.
Şener: Gandhi benzetmesini reddetmiyorum ama bir de Mandela var. Ben güneşte yanmakta o kadar siyahlaştım ki... Mandela’yla ilgili bir kitap okudum ve çok etkilendim. Bir insanın hapishanede 30 küsur yıl yattıktan sonra kendisini hapse atan yönetim ile çalışıyor olması, ezeli düşmanıyla sırf artık savaş olmasın diye konuşması beni çok etkiledi. Hatta o kitabı havalandırmada unuttum. Kitap ıslandı ve şişti ama hatırası var diye getirdim eve. Gandhi varsa bunun bir diğer ayağı da Mandela’dır. Bunu kesinlikle bir politik misyon olarak söylemiyorum. Yine de bu durumu çatışmadan çözebileceğimizi düşünüyorum. Eğer adalet her şeye hakim olacaksa benim yöntemim böyle. Ama Ahmet çıkar çıkmaz şutu vurdu.
Şık: Benim çıkarken konuşmaya niyetim yoktu. Avukatım Fikret Abi (İlkiz) “Tahliye olursanız ne konuşacaksın?” diye sorduğunda ben “yarın benim için 4 Mart ve nerede kalmıştık” diyeceğim demiştim. Gerçekten başka bir şey söylemeye niyetim yoktu. Bizim gerçekten çok basit hayatlarımız var. Yonca, Mina ve bir köpeğimiz var. Bazılarına çok sıkıcı gelecek bir hayat bu ama biz çok mutluyuz ve o hayat devam etsin istiyorum. Başka bir derdim yok. Sokakta insanlar durduruyor, öpüyor, fotoğraf çektiriyor ve bu beni rahatsız ediyor. Onları kötülemek için söylemiyorum. Bir gazeteci için yüzünün bu kadar bilinir olmasını tehlikeli bulurum. Bu bilinirlik çatışma bölgelerine gittiğimizde tehlikeli yaratır. Yüzünün bilinmesi hedef gösterilmene sebep olabilir. Orada “Canlı yayındayız” dendiğinde bunu söylemem lazım diye düşündüm. Orada beni kesemeyeceklerini biliyordum. Çünkü normal olarak bu medya beni canlı yayına çıkartıp konuşturamaz. Türkiye’de son dönemde böyle bir sıkıntı var. Herkes körün fili tarif etmesi gibi konuşuyor her şeyi. AKP’yi, cemaati, baskıları, KCK’yı, Kürt meselesini, Ermeni sorununu... Başbakan “Affedersiniz Ermeni, affedersiniz Rum” diye cümleye başlıyor. Birtakım aklı evveller ise “Seçim dönemi tolerans göstermek lazım” diyor. sonuçta o konuşma doğaçlama gerçekleşti.
Ertuğrul Özkök de o konuşma nedeniyle sana sahip çıktı.
Şık: Çok açık söylemem gerekirse Özkök benim adım üzerinden kendini aklamaya çalışmasın. Cezaevine girsin diye söylemiyorum bunu. Bu sektörün bu kadar kirlenmiş olmasının baş sorumluları arasında Özkök vardır.
Röportajın tamamı için
Tutuklu yargılandıkları odatv davasında tahliye olan gazeteciler Nedim Şener ve Ahmet Şık ilk ortak röportajlarını Vatan yazarı Ruşen Çakır'a verdiler...
Daha çok bir sohber havasında geçtiği belli olan röportajda, Şık ve Şener'in içerde yaşadıkları kadar güncel gelişmelere dönük yorumları da yer alıyor. İlk bölümü yayınlanan röportaj yarın da devam edecek...
İşte Ruşen Çakır'ın Şener ve Şık ile yaptığı uzun röportajdan bir bölüm:
Tahliye olalı 11 gün oldu. Kendinize gelebildiniz mi?
Nedim Şener: Hemen hemen geldim ama insan o konuları konuşmaya başlayıca o günlere tekrar dönüyor. Olabildiğince az konuşup o olayın dışına çıkıp gözlemci olarak kalmak ve normal hayata karışmak iyi ama mesela polisle, Ergenekon’la ilgili gazetede bir şey okuduğun an buna geri dönüyor ve hakkında konuşmaya başlıyorsun.
Bu süreç daha ne kadar devam edecek?
Şener: Hiçbir tecrübem yok. Hayatımda daha önce hiç travma yaşamadım. Tabii Ahmet’le yaşamanın getirdiği travmayı yazmazsak (ikisi de gülüyor). O yüzden hiç bilemiyorum. “Önce intikam alacağım, hesap soracağım sonra rahatlayacağım” diye de düşünmüyorum. En iyi ilaç zaman olacak sanırım. Belki birkaç ay daha sürer, sonra oturur diye düşünüyorum.
Ahmet sen de travma diyor musun yaşadıklarına?
Ahmet Şık: Benim için değil. Nedim ile aramızda böyle bir fark var. Esasında saçma sapan farklar dolaşıyor internette Nedim’le beni kıyaslayan. Çok rahatsızım bu kıyaslamalardan. Eğer gazeteciler üzerinde bir kıyaslama yapılacaksa bu Ahmet’le Nedim arasında yapılmasın. Halihazırda tutuklu gazeteciler bir kenara bırakıyorum, eğer illa yapacaklarsa bunu medyadaki gazeteciler üzerinden yapsınlar. Nedim’in ruhu çok örselendi. O yüzden onun bu travmayı yaşamasını çok doğal buluyorum. Onun kalbinde koca bir yara var. Nedim’in devlet dediği şeye bakışı, bu ülkeye bakışı çok bambaşka bir yerdeydi ama sanırım yüz yüze geldi sanıyorum. Belki yanılıyorumdur.
Şener: Haklısın. Ben mesela trafik ışıklarını bile önemserim ve hayatı kolaylaştırdığını, bir düzen getirdiğini düşünürüm. Trafik ışıklarına bile inanmaz bir hale geldim artık.
Şık: Nedim bu konuyla ilgili çok komik bir espri yapmıştı.
Şener: Evet. Devlete karşı güvenim o kadar azaldı ki bir gün “Anıtkabir’i bombaladılar” deseler doğalgaz patlamıştır diye bir opsiyon bırakacağım ve araştırma yaptıktan sonra “Evet bombalamışlar” derim. Ben o trafik ışıkları örneğini şundan veriyorum: Kırmızı, sarı ve yeşil bir kural içinde yanıyor. O trafik akışını düzenliyor, insanların güvenliğini sağlıyor, ölümü engeliyor. Bu kurala uymayanların cezası belli, çünkü yasalar gayet açık. Centilmence bir yaşam var orada ama bizim olayda şunu gördüm: Birileri trafik ışıklarıyla oynuyor ve sen bu sebepten ötürü kaza yapıyorsun. Ben gazeteciliği kurallarına göre yapıyorum. Açık, hatta gereğinden de açık bir şekilde yaptım gazeteciliği ama birisi ışıklarla oynayıp beni başkalarıyla ve devletle çarpıştırdı. Üzüldüğüm nokta şu: Ben hayata çocuğum üzerinden bakıyorum. Herkesin çocuğunu eşit görüyorum. Bizim hayatımız harcandıysa harcandı ama onların bir geleceği olduğunu düşünüyorum. Mahkemede aynen bunu söyledim. Hukuka, a yargıçların kendileri inanmıyorsa... Bu benim için çok önemli çünkü bizim çocuklarımızın mutlu yaşaması için böyle bir düzene ihtiyaç var. Kim kuracaksa kursun ama böyle bir düzene ihtiyaç var.
Nedim düzen yanlısı, Ahmet sen ise düzen karşıtısın.
Şık: Esasında ikimizin de istediği aynı şey. Bizim çocuklarımız, senin çocuğun, herkesin çocuğu mutlu ve adil bir şekilde yaşasın.
Şener: Herkesin en kıymetli şeyi çocukları.
Şık: 3 Mart’ta evden çıkarken eşime dedim en az 8-9 ay sonra görüşürüz diye ama Nedim...
Şener: Ben eşime 3 gün sonra evdeyim dedim.
Şık: Ve görüşe geldiklerinde “İddianname çıkar ve ilk duruşmada bırakırlar bizi” dedim. O da sekizinci, dokuzuncu aya denk gelir. Zaten bütün Ergenekon davalarında böyle oldu. 6 ila 7 ay arasında iddianname hazırlanıyor ve 2 ay sonraya ilk duruşma oluyor. Ama çıkmadık. Biraz yılbaşında umutlandık ama daha sonrasında ben yazı da içeride geçireceğimizi düşünüyordum. Nedim’in buna morali bozuluyordu. Nedim her duruşma öncesi çok umutlanıyordu. Ben de ona “Bu kadar umutlu gitme çünkü hayal kırıklığı da büyük olur” diyordum. 13 ay önceki dosya ne ise şimdiki dosya da o. Biz niye dışarıdayız, onu bilmiyorum. Soruyu daha doğru şu şekilde sormayalıyız: Bu dosya sebebiyle yargılananlar niye içeride? Gerçekten bu çok haklı bir soru. Hiçbir değişiklik yok ve bence son duruşma sadece ikimizi tahliye etmek üzere yapıldı. Bu çok kötü bir şey. Bu durumdan çok utandım. Biz Nedim ile sevinemedik bile. Yanımızda Hanefi Avcı var, Barış Pehlivan var. Barış genç bir çocuk. Yeni evli, karısına çok aşık bir adam ve en önemlisi 1 yıldır içeride. Bir yandan seviniyorsun bir yandan utanıyorsun. Çok berbat bir ruh hali.
Sizin farklılıklarınız üzerine çok konuşuluyor. Mesela cezaevi çıkışında Nedim Gandhi gibiydi, sen ise Che Guevara gibiydin.
Şık: Zaten zayıflayarak bedeni de buna uydurdu. (gülüşmeler) Ben de düşünüyorum niye bu kadar zayıflamaya çalışıyor diye ama açlık grevi böyle olmaz. Açlık grevinin bir adı var şanı var. Doğan abiyle (Yurdakul) sabah balın içine ceviz atıyorlar.
Şener: Ama onu Doğan Abi yiyordu.
Şık: Ton balığı filan yiyor ama zayıflıyor çünkü günde 5 saat yürüyor.
Şener: Gandhi benzetmesini reddetmiyorum ama bir de Mandela var. Ben güneşte yanmakta o kadar siyahlaştım ki... Mandela’yla ilgili bir kitap okudum ve çok etkilendim. Bir insanın hapishanede 30 küsur yıl yattıktan sonra kendisini hapse atan yönetim ile çalışıyor olması, ezeli düşmanıyla sırf artık savaş olmasın diye konuşması beni çok etkiledi. Hatta o kitabı havalandırmada unuttum. Kitap ıslandı ve şişti ama hatırası var diye getirdim eve. Gandhi varsa bunun bir diğer ayağı da Mandela’dır. Bunu kesinlikle bir politik misyon olarak söylemiyorum. Yine de bu durumu çatışmadan çözebileceğimizi düşünüyorum. Eğer adalet her şeye hakim olacaksa benim yöntemim böyle. Ama Ahmet çıkar çıkmaz şutu vurdu.
Şık: Benim çıkarken konuşmaya niyetim yoktu. Avukatım Fikret Abi (İlkiz) “Tahliye olursanız ne konuşacaksın?” diye sorduğunda ben “yarın benim için 4 Mart ve nerede kalmıştık” diyeceğim demiştim. Gerçekten başka bir şey söylemeye niyetim yoktu. Bizim gerçekten çok basit hayatlarımız var. Yonca, Mina ve bir köpeğimiz var. Bazılarına çok sıkıcı gelecek bir hayat bu ama biz çok mutluyuz ve o hayat devam etsin istiyorum. Başka bir derdim yok. Sokakta insanlar durduruyor, öpüyor, fotoğraf çektiriyor ve bu beni rahatsız ediyor. Onları kötülemek için söylemiyorum. Bir gazeteci için yüzünün bu kadar bilinir olmasını tehlikeli bulurum. Bu bilinirlik çatışma bölgelerine gittiğimizde tehlikeli yaratır. Yüzünün bilinmesi hedef gösterilmene sebep olabilir. Orada “Canlı yayındayız” dendiğinde bunu söylemem lazım diye düşündüm. Orada beni kesemeyeceklerini biliyordum. Çünkü normal olarak bu medya beni canlı yayına çıkartıp konuşturamaz. Türkiye’de son dönemde böyle bir sıkıntı var. Herkes körün fili tarif etmesi gibi konuşuyor her şeyi. AKP’yi, cemaati, baskıları, KCK’yı, Kürt meselesini, Ermeni sorununu... Başbakan “Affedersiniz Ermeni, affedersiniz Rum” diye cümleye başlıyor. Birtakım aklı evveller ise “Seçim dönemi tolerans göstermek lazım” diyor. sonuçta o konuşma doğaçlama gerçekleşti.
Ertuğrul Özkök de o konuşma nedeniyle sana sahip çıktı.
Şık: Çok açık söylemem gerekirse Özkök benim adım üzerinden kendini aklamaya çalışmasın. Cezaevine girsin diye söylemiyorum bunu. Bu sektörün bu kadar kirlenmiş olmasının baş sorumluları arasında Özkök vardır.
Röportajın tamamı için
