Murat Kelkitlioğlu kaybetti çünkü
İşinin başında, ekmeğinin derdinde olan bir meslektaşını Akşam'a kazandırmak için çok uğraştı... Uğraştığına değdi ama Mustafa Kılıç, Akşam'da sadece bir gün kalabildi.
Bir gazeteciyi işinden etmek günahtır... Biz gazeteciyi yuvasından, ekmek teknesinden koparmak vebaldir... O gazeteciyi çalıştığı gazetesinden kopardıktan sonra, bir günde kapının önüne koymanın vebali tarif edilemez...
Bu nasıl insanlık?
Bu nasıl vicdan?
Bu nasıl izan?
Bu nasıl gazetecilik?
Ey Ethem Sancak, Ey Cengiz Özdemir, bir gün sadece bir gün Akşam'da tutmak için mi Mustafa Kılıç'ı Milat'tan kopardınız? Ey Murat Kelkitlioğlu, genç bir meslektaşının rızkına elini uzatmak hiç mi vicdanını yaralamadı?
Akşam evine gittin, çocukların, eşin karşıladı seni...
Nasıl baktın onların yüzüne?
Hiç mi utanma kalmadı?
Hiç mi hâyâ etmedin?
Kim kaybetti Murat?
Sen mi?
Mustafa mı?
O bugün için kaybetti doğru!
Bir süre daha kaybedecek!
Ama sen bu vicdansızlığınla ebeddiyen kaybettin Murat!
Ebeddiyen!
Bu nasıl insanlık?
Bu nasıl vicdan?
Bu nasıl izan?
Bu nasıl gazetecilik?
Ey Ethem Sancak, Ey Cengiz Özdemir, bir gün sadece bir gün Akşam'da tutmak için mi Mustafa Kılıç'ı Milat'tan kopardınız? Ey Murat Kelkitlioğlu, genç bir meslektaşının rızkına elini uzatmak hiç mi vicdanını yaralamadı?
Akşam evine gittin, çocukların, eşin karşıladı seni...
Nasıl baktın onların yüzüne?
Hiç mi utanma kalmadı?
Hiç mi hâyâ etmedin?
Kim kaybetti Murat?
Sen mi?
Mustafa mı?
O bugün için kaybetti doğru!
Bir süre daha kaybedecek!
Ama sen bu vicdansızlığınla ebeddiyen kaybettin Murat!
Ebeddiyen!
