Lütfü Oflaz günün yazarı...

Yıl 1867…

Padişah Abdülaziz, Paris Milletlerarası Sergisi’ne, onur konuğu olarak davet edilir.

Dönemin İstanbul Belediye Başkanı (Şehremini) Ömer Faiz Efendi o 47 günlük seyahat sırasında görüp, dinlediklerini ve yaşadıklarını “Ruzname” isimli bir kitapta anlatır…

Şimdi size o kitaptan küçük bir bölüm aktaracağız.

*

Sadrazam Âli Paşa, Ömer Faiz Efendi’ye sorar:

“Efendi söyle bakalım Avrupalılardan neleri alalım, neleri almayalım?..”

Ömer Faiz Efendi sözünü sakınan biri değildir…

Daha söze başlarken şöyle der:

“Paşa Hazretleri, bu memleketlerden her şeyi alalım, hatta Müslümanlığı bile alalım.…”.

Sadrazam Âli Paşa’nın bakışları birden değişir…

Karşısındaki adamın münasebetsizliğini bilir ama “boş” konuşmadığını da kabul eder…

“O nasıl söz?” gibilerden bakar Ömer Faiz Efendi’ye…

İstanbul Şehremini gözlerini sadrazam’ın gözlerinin içine dikerek devam eder:

“Evet Paşa Hazretleri, evet efendimiz… Müslümanlığı dahi bu memleketlerden alalım…”.

Bakışlarını diğer misafirlerin üzerinde dolaştırırken konuşmasını sürdürür:

“Çünkü onlar, ilim, irfan, medeniyet, çalışkanlık, adalet, eşitlikleri ile Müslümanlığın asıl emirlerini Hıristiyan oldukları halde tatbik ediyorlar… Çünkü onlar cehaleti bırakıp ilmi, ilkelliği bırakıp medeniyeti, tembelliği bırakıp çalışkanlığı baş tacı etmişler… Çünkü onlar makineyi, el emeği çaresizliğine tercih etmişler… Çünkü onların şehirlerinde ve köylerinde pislik yok… Her taraf tertemiz… Çünkü onlar üfürük yerine ilâçla tedavi ediyorlar hastalarını… Çünkü onlar gidecekleri yere deveyle değil trenle gidiyorlar… Çünkü onlar yelkenliyi bırakmış uskurlu gemiye geçmişler… Eğer biz de onlar gibi kadınımızla erkeğimizle birlikte ve beraber tam bir millet olabilirsek; hem dinimizin, hem de devletimizin şanlı bir şekilde devamını sağlarız…”

*

Bu anekdotu neden mi anlattık?..

Lütfü Oflaz’ı bugünkü STAR’da “Dinin ruhu ahlaktır; ahlak yoksa o da yoktur!” başlığı altında yayımlanan yazısıyla “Günün Yazarı” seçeceğiz de ondan….

Oflaz’ın yazısının tamamı aşağıda…

Lütfen okuyunuz…

DİNİN RUHU AHLAKTIR; AHLAK YOKSA O DA YOKTUR!

Nasıl ki ruhsuz beden ceset ise dinin ruhunu taşımayan bir dindar da ceset gibidir!

Peki dinin ruhu nedir?

Dinin ruhu ahlaktır.

Dinden ahlakı çıkartırsanız geriye ne kalır?

Sadece ritüel, şekilcilik kalır.

Ahlaksız bir dindar, ruhsuz beden durumundadır!

Mesela ruhsuz bir namaz jimnastikten ibarettir.

Mesela ruhsuz bir abdest uzuvlarını yıkamaktan ibarettir.

Mesela ruhsuz bir oruç aç kalmaktan ibarettir.

Sadece Kur’an’da değil, diğer kutsal kitaplarda da geçen üç emir vardır.

Yalan söylemeyeceksin; çalmayacaksın; öldürmeyeceksin; üç emir bunlardır.

Abdestsiz dolaşmıyorsun, ama sürekli yalan söylüyorsun.

Günde beş vakit namaz kılıyorsun, ama sürekli yalan söylüyorsun.

Orucunu aksatmadan tutuyorsun, ama sürekli yalan söylüyorsun.

Bu demektir ki sen dini şeklen uygulamakta, şeklen yaşamaktasın.

Abdestsiz dolaşmıyorsun, ama çalıp çırpmaktasın.

Günde beş vakit namaz kılıyorsun, ama çalıp çırpmaktasın.

Orucunu aksatmadan tutuyorsun, ama çalıp çırpmaktasın.

Bu demektir ki sen ruhsuz bir dindarsın.

Hele de abdestsiz dolaşmadığın, beş vakit namaz kıldığın, orucunu aksatmadığın halde bir de öldürüyorsan en büyük din zararlısısın.

Şimdi bu gerçeklerin ışığında İslam alemine bir bakalım.

İslam aleminde nasıl bir din yaşanıyor, onu ortaya koymaya çalışalım.

Sana yalan söylememen emrediliyor; ancak yalancılık İslam aleminde almış başını gidiyor.

Müslümanlar birbirlerini kandırmak için sürekli yalan söylüyor.

Müslümanlar yalancılığı, kandırmacılığı huy edinmiş bulunuyor.

Hatta kandırılan Müslümanlar “Gâvurlar yalandan uzak dururken biz niye bu kadar yalan söylüyoruz “ diye yakınıyor.

Yine sana çalmaman emrediliyor.

Ama Müslüman aleminde başta yöneticiler olmak üzere çalıp çırpmak, yolsuzluk yapmak, rüşvet almak kol geziyor.

Nitekim dünya hırsızlık, yolsuzluk liginde Müslüman ülkeler en üst sıralarda yer alıyor.

Müslüman ülkelerde rüşvetsiz iş yapılmıyor.

Devlet ihalelerinde yolsuzluktan geçilmiyor.

Hele en adi hırsızlık türlerinden olan emekçinin hakkını sömürüp çalmak almış başını gidiyor.

Demirinden çimentosundan çalıp binalar yaparak depremlerde insanları topluca öldürmek gibi işler, Müslümanlara özgü işlerden sayılıyor.

Oysa sana öldürmemen emrediliyor.

Ama ne yazık ki İslam alemi sanki kendilerine öldürmek emredilmiş gibi davranıyor.

Bugün dünyada Müslümanlar birbirleriyle savaşıyor.

Müslümanlar Müslümanları boğazlıyor.

Müslümanlar birbirlerinin kanını içiyor.

Irak’ta, Suriye’de örneklerini gördüğümüz gibi, Müslümanlar birbirlerinin kalbini söküp kanlı kanlı yiyor.

Bu gördüklerimize öldürmek demek bile hafif kalıyor.

Müslümanların Müslümanları öldürmesi artık vahşet derecesine varmış bulunuyor.

Ondan sonra da Müslüman aleminde günde beş vakit ezan okunuyor.

Müslümanlar camilere koşup namaza duruyor.

Ramazan geldi mi de orucunu aksatmadan tutuyor.

Dindarlık bu mu?

Şeklini yerine getiriyorsun da nerde dindarlığın ruhu?

Dindarlığın ruhu ahlaktır.

Yalan söyleyenin, çalanın, öldürenin dindarlığı dindarlık mıdır?

Dindarlığın ruhu olan ahlak yoksa, o dindarlığın ruhsuz bedenden ne farkı kalır?