Hürriyet'te kadınların sesi daha gür çıkacak

Şimdi de Banu Tuna ve Cansu Çamlıbel
Hürriyet’in sıcak haber akışıyla ilgilenecekler.
Melis Alphan ise artık ana gazetede köşe yazacak.
Hürriyet ailesi olarak mutluyuz, gururluyuz.
Medyada, karar merciindeki kadınların artması çok güzel bir gelişme.
Onları tebrik ediyorum, başarılar diliyorum...

HİÇBİR İŞİ BU KADAR SEVEREK YAPAMAM

-  Küçük bir çocukken, geleceğe dair ne tür hayaller kuruyordunuz?
CANSU: Gezgin olmak istiyordum. Kafamda, ‘Seksen Günde Devri Âlem’ türü hikâyeler yazıyordum. Hafif polisiye. Başrolünde kimin olduğunu söylememe gerek yok herhalde!
MELİS: ‘Bağımsızlık’ hayalleri kuruyordum. Anaokulundaki aklımla da, bunu evden kaçarak yapmayı planlıyordum! Hatta bir-iki arkadaşımı da örgütledim. Yanlış anlama, evle, ailemle hiçbir sorunum yoktu. Sadece o yaştaki fantezim yalnız yaşamaktı. Limon satarak geçinmeyi planlıyordum herhalde!
BANU: Dünyanın her köşesini gezeceğim, maceranın eksik olmadığı, sanatla, kitaplarla iç içe, özgür bir hayat hayali kuruyordum. Indiana Jones gibi geliyor kulağa değil mi?

GAZETECİLİK HAYALLERİMİN MESLEĞİYDİ

-  O hayaller içinde şu ya da bu şekilde gazetecilik var mıydı?
MELİS: Vardı. Dedem İzmir’de Cumhuriyet gazetesinde çalışıyordu. Beni sık sık gazeteye götürür, daktilonun başına oturturdu. Bizim eve de Hürriyet girerdi, ben de Kelebek’i çekip okurdum…
BANU: Yoktu. Hayat planı açısından biraz Doğuluyum. Plan yapmıyorum, önüme geleni yaşıyorum. Hayatla ya da kaderle diyelim; didişmeyi sevmiyorum. Belki çizdiğim yolun uzağına düşüp hayal kırıklığı yaşamaktan çekiniyorum, bilmiyorum. O yüzden, “Daha küçük bir çocukken bile gazeteci olmak istiyordum!” diyemem. Diplomat olmak istiyordum. O zamanki kafamla, dünyayı böyle gezmeyi hayal ediyordum…
CANSU: Ben de önce psikanalist sonra diplomat olmak istedim. ODTÜ’yü kazanıp siyaset bilimi okumaya başladıktan sonra birden dank etti: Hariciye de olsa, devlet ve bürokrasi bana göre değil! Hiyerarşide belli bir eşiği atlayana kadar yutkun dur, bir kısmına hatta bazen çoğuna hiç inanmadığın politikaları canhıraş bir biçimde savunmak için ömrünü ver… Benim gibi yüksek sesle konuşan bir tip için zor! Diplomasiye meraklıyım ama diplomatik olamıyorum!

-  Peki nasıl gazeteci oldunuz? Ne kadarı bilinçli karar, ne kadarı tesadüf?
BANU: Benimki tesadüf! Sağ olsun ÖSYM, tuttu beni İstanbul İletişim’e yerleştirdi. Ama hiç şikâyetçi değilim, hatta bunu bana hayatın geçtiği bir torpil gibi görüyorum. 15 yıldır bu meslekteyim, başka hiçbir işi bu kadar severek yapabileceğimi sanmıyorum.
CANSU: Bilinçli tercih! Üniversitede, Hürriyet’in Ankara Bürosu’na stajyer olarak girdim. O dönemde meslek büyüklerinden, “Çok meşakkatli bir yol, para yok, stres çok, gazetecilik dışında bir sürü şey yapabilirsin” diyen çok oldu. Hatta bunlardan biri de, ilk patronum Sedat Ergin’di. Mezun olup elimde diplomamla, “Artık kadro verir” diye kapısına dayandığım gün, “Diplomat olma fırsatını kaçırma!” şeklinde bir konuşma yapınca, epey bozulmuştum. Ama inat ettiğimi görünce, bu yolda kalmam için beni en çok destekleyenlerden biri de yine o oldu.
MELİS: Tamamen tesadüf! Moda tasarımı okudum; tasarımcı olma konusunda sebat göstermek yerine bir şekilde iş ararken daldığım medya sektörü daha eğlenceli geldi. İlerleyen yıllarda eğlencesi azalsa da, başka tarafları tatmin etti.

BİR ERKEĞE GÖRE İKİ KAT SORUMLULUK HİSSEDİYORUM

-  Peki kadın gazeteci olarak mesleğinizde yükseldiğiniz için ne kadar gururlusunuz?
BANU: Kendimle gurur duyup duymadığımı sorarsan, duyuyorum. Ama bir erkeğe göre, iki kat sorumluluk da hissediyorum. Erkekler her gün kaza yapar ama, ‘Kadın şoför mağazaya daldı!’ olur. Bu yüzden işin hakkını vermek iki kat daha önemli.
CANSU: Bu soru aslında kanıma dokunuyor! Hiçbir erkek gazeteciye bu soru sorulmaz! Ama maalesef sektörün kilit noktaları öyle bir erkek egemenliğinde ki, bizim gazete iki kadını o masaya davet edince umutlanıyoruz...…
MELİS: Ben kendimi çoğunlukla cinsiyetsiz hissediyorum. Belki kadın-erkek ayrımının bariz olduğu bir çevreden gelseydim bu gururu yaşardım ama bir erkek kadar özgür yetiştim. Kadın gazeteci olarak da hiç zorluk yaşamadım. Aksine kadın olduğum için erkek baskın medyada öne çıkma fırsatı
bile bulmuş olabilirim.

-  Kadın gazeteci olarak terfiniz gazete içinde sorun yarattı mı?
MELİS: Hiç sanmıyorum.
BANU: Benim bildiğim bir sorun yok.
CANSU: Umut ederim yaratmamıştır. Ama genelde kadın ya da erkek birisinin terfisi sorun yaratıyor galiba!

PARA İÇİN GAZETECİ OLANA GERİ ZEKÂLI DERİM

-  Gazeteci olduğunuz için maddi ya da manevi gerekçelerle hiç pişmanlık yaşadınız mı?
CANSU: Hayır. Ama tabii ki yabancı meslektaşlarımın özellikle maddi ve fiziki şartlarına imreniyorum. Gazetecinin, bağımsız bir bakış geliştirebilmesi için bağımsız bir hayatı olabilmeli. Bizim meslek dışarıdan çok şatafatlı görünüyor ama ‘basın emekçisi’ gerçekten ‘emekçi’. Bu anlamda Türkiye’deki gazeteciler, koşullarıyla ters orantılı bir performans ortaya koyuyor.
BANU: Söylendiğim zamanlar oldu ama pişmanlık hiç yaşamadım.
MELİS: Ben de yaşamadım. Bu mesleğe başlarken koşulların farkındaydım. Zaten para için gazeteci olana, geri zekâlı derim.

-  Gazeteci olmasaydınız sizin için en uygun meslek hangisiydi?
BANU: Sinema ya da tiyatro yapardım.
MELİS: Sanatçı olmak. Bir sanatçının yaşadığı tüm buhranları yaşayıp onun üretkenliğini sergileyemiyorum. Bu da beni mutsuz ediyor. Yazı yazmak bir üretim olsa da, yaptığımdan biliyorum, üretkenlikte sanatçılığın yakınından bile geçemez. Ama bu iş, benim için bittiği an, B planımı devreye sokacağım, ikinci hayalimi, resim yapacağım!