<font color='#FF0000'>Kendini öptürmeyen paşa</font> ile Sabah'a çaktı!
Ahmet Kekeç köşesinde Sabah'ın 28 Şubat'ta attığı o başlıktan yola çıktı ve Zafer Mutlu'ya öyle bir çaktı ki...
ÖZKÖK'Ü HEPİMİZ DÖVDÜK AMA...
"Mehmet Ali Birand ve Cengiz Çandar'ın kovulması, insan hakları savunucusu Akın Birdal'ın kurşunlanması sonucunu doğuran Çevik Bir patentli "andıç haberine", Türk matbuatında sadece iki genel yayın yönetmeni itibar etmişti."
Biri Ertuğrul Özkök'tü...
Ki, yıllardır andıç dayağı yiyip duruyor. Fakir bile, hiç yazmadıysa, en az iki yüz yazı yazmıştır.
BU MUTLU VE ŞİŞMAN ARKADAŞ
Diğeri Zafer Mutlu'ydu.
Bu mutlu ve şişman arkadaş, hiçbir zaman "andıç ayıbına" ortak olmadı. Özkök dayak yerken, hiç ortalarda görünmedi. Sindi, sustu, pustu. Ne sayarsanız sayın. Pekala, kendini ortalara atıp, "Durun, biz kardeşiz... Dayağın bir kısmı da bana gelsin!" diyebilirdi. Demedi. Andıç'ın "harika bir gazetecilik çalışması" olduğunu söyleyebilirdi. Söylemedi. Özür dileyebilirdi. Dilemedi.
GAZETE DEĞİL DÜKKAN
Bir hususiyeti daha vardı Zafer Mutlu'nun... Başında bulunduğu yayın organını "dükkâna" benzetiyordu.
Pazar Postası'ndan Nihal Mete Ün'e verdiği röportajda aynen şunları söylemişti: "Ne gazeteciliği kardeşim! Biz burada dükkan açtık, para kazanıyoruz."
Bir şey daha:
BANKA BATTI, SABAH ELDEN GİTTİ
Dönemin Sabah gazetesi (ve patronaj), "dükkân" işini ciddiye almış olacak ki birden "bankacılığa" heves etti. Etibank'ı satın aldı.
Fakat, banka yönetmek, karargahtan gelen andıçları manşete taşımaya benzemiyordu. Dükkân işletmeye hiç benzemiyordu. Etibank battı. Sabah gazetesi ve yan işletmeler elden gitti. Patronaj (ve yönetim kurulu üyeleri) cezaevini boyladı. Ama zararda pay sahibi olan Zafer Mutlu'ya bir şey olmadı.
En azından batması gerekiyordu.
Bir baktık, "sıfırdan", yepyeni bir gazetenin sahibi olmuş...
Peki, bu nasıl oldu?
Bilmiyorum...
Zafer Mutlu anlatacak ki, bilebilelim nasıl olduğunu.
PAŞA KENDİNİ ÖPTÜRMEDİ
Lafı uzattığımın farkındayım... Genel yayın yönetmenliğini Zafer Mutlu'nun yaptığı Sabah gazetesinin bir başlığından söz edecektim.
Dönem 28 Şubat...
Medyada "irtica" haberlerinin geçit resmi yaptığı civcivli günler..
Başbakanlık koltuğunda Necmettin Erbakan oturuyor...
Komuta kademesinin başında ise Orgeneral İsmail Hakkı Karadayı bulunuyor.
İkili bir toplantıda bir araya geliyorlar...
Erbakan, koltukta oturmakta olan Karadayı'ya elini uzatıyor ve öpüşmek üzere öne doğru eğiliyor... Ama o güne kadar her türlü "irticai hamleyi" başarıyla savuşturmuş Karadayı, "uzak toka" yaparak Erbakan'ı püskürtüyor.
Sabah gazetesi, bu nezaketsizliği, "büyük haber" olarak birinci sayfasından duyurdu.
Başlık, ister inanın ister inanmayın, aynen şöyleydi: "Karadayı kendini öptürmedi..."
PAŞA KENDİNİ ÖPTÜRMEDİ AMA...
Karadayı'nın uzak tokasını "zafer" havası içinde sunan Zafer Mutlu'nun Sabah gazetesi, bir süre sonra, dayanamayacak, siyasi krize rağmen Türkiye'deki ekonomik büyümenin "Avrupalıları bile şaşırttığını" yazacaktır. Hiç utanmayacaktır...
Karadayı Paşa, "kendini öptürmeyerek" anlamlı bir zafere imza attı ama bankaların içini boşaltarak Türk halkını "öpücüklere boğan" soyguncu taifesine, "Bir dakika, ne oluyor?" diyemedi.
