Engin Ardıç'ın bunlardan haberi yok galiba

Gazetelerin internet siteleri kurmalarını "Türk basınının kendi ayağına sıkması" olarak nitelendiren Engin Ardıç'ın internet reklamlarıyla başı dertteymiş.

Engin Ardıç bugün internet reklamlarından dert yanıyor köşesinde ve "siteler artık reklam okunmuyor" diyor. Diyor demesine de internet medyasının bu kadar büyüdüğünü kabul edip de sektörde çalışan insanların neyle geçindiğini hiç hesap etmiyor. 

Ya da haber sitelerine haberleri robotların yaptığını falan düşünüyor galiba. 

İnternet medyası, medya sektörü içerisinde devasa bir paya sahip artık. Onlarca çalışanı var ve bu gazeteci / editörler evlerine ekmek götürüyor. İnternet sitelerininse tek gelir kaynağı "reklamlar". 

Evet, Engin Ardıç'ın "müzik keyfinin içine edilmesi" üzücü fakat çalıştığı site reklam alamadığı için maaş alamayacak meslektaşlarımızın hali Ardıç da takdir eder ki çok daha üzücü.

Dolayısıyla Engin Ardıç'ın "internet reklamları"nı yerden yere vururken madalyonun diğer tarafını da görmesini beklerdik. Çok şey mi bekliyoruz?

İŞTE ENGİN ARDIÇ'IN BUGÜNKÜ YAZISI

Başlangıçta "yurt dışındaki okurlara da" seslenmek üzere düşünülmüştü...

Biraz da "herkes kuruyor biz de kuralım" telaşıyla.

Günün modasıydı.

Böylece Türk basını kendi ayağına esaslı bir kurşun sıktı.

Hani Deniz Baykal'ın "bizi belki iktidara getirebilecek olan sisteme şiddetle karşı çıkalım,bizi asla iktidara getiremeyecek olan sistemi arslanlar gibi savunalım" çelişkisine benziyor!

Gazetelerin Internet sitelerini "yurt içindeki okurun" da izleyeceği önceleri kimsenin aklına gelmedi.

Hatta, bunu hemen tercih edeceği... Gazete parayla, siteye girmek bedava.
Satışlar düşünce şafak attı, ama artık çok geçti.

Bunun üzerine "bari siteye reklam alalım" çözümü bulundu.
Fakat kısa sürede bunun da suyu çıktı.

Reklam almak için "tıklama sayısını" arttırmak gerekiyordu.

Böylece, Türk sanal basınında bu sefer de "o bilmemkim dedi ki..." modası başladı.
"O kişi kaynanasını...", "O takım kazandı"... "O politikacı yerinden doğruldu veee..." Kimin ne halt ettiğini öğrenebilmek için hadi bir tık daha.

Bazıları bunu da aşırı uçlara taşıdılar, siteler ancak on tıkla, yirmi tıkla ulaşabileceğiniz çarçur "malumatla" doldu.

Buna paralel olarak, okurun en alt tabakasının ilgisini çekebilmek amacıyla "bilmemneotunun öyle bir faydası var ki..." tuzakları kuruldu. Buna, "ineği yılan yuttu", "kaplanzebrayı ısırdı" haberlerini de ekleyiniz.

Reklam da yağdı tabii yağmur gibi.

Fakat bu sefer de fazla geldi.

Ekranda boş yer kalmadı, sayfanın üstü, altı, sağı, solu reklam doldu.
Bu da yetmedi: Ekran açılınca çok kısa bir süre "sabit" kalıyor, sonra yukarıdan hani o telefon şirketinin kırmızı tabelası gibi küt diye bir reklam panosu iniyor, manşeti aşağı itiyordu.

Arkasından bir daha, bir daha.

Ölçü kaçmıştır ve de günümüzde "site okumak" son derece müşkül hale gelmiştir.
Tutamıyorsun, zırt iniyor aşağıya, zırt öbür sayfaya kalıyor, reklamlarla cebelleşe cebelleşe eni konu bir "mücadele" veriyorsun habere ulaşmak için.

Bitmiyor: Reklam, habere ya da yazıya nihayet ulaşıp okurken de araya giriyor, ekran kararıyor, ya bilmemkaç saniye beklemek zorundasın, ya da kapatmak için (X) işaretiyle belirlenmiş ve çoğu zaman da pek iyi saklanmış köşeyi arayıp bulmak...

YouTube'da yeni çıkan o aşağılık uygulama gibi: Geçen gün yazımı yazarken bir yandan da hafif hafif müzik çalsın istedim, Manos Hacıdakis'in "Dekapende Esperini" (On Beş Akşam Duası) adlı eşsiz albümüne ulaştım. Üstadın kendi çaldığı piyano ve Yerasimos Miliaresis'in gitarı karşılıklı tatlı tatlı söyleşirlerken araya bir adam girdi, selis bir Türkçe'yle penis büyütme ve çiş kaçırma sorunlarını anlatmaya başladı.

Bizim yaşımızda hepten yararsız da diyemeyiz ama müzik keyfimin içine etmesinler!