Engin Altay kaybetti

Bir daha anlatayım o güzel Osmanlı geleneğini…

*

Osmanlı yani padişahlık döneminde, “tebaa” da olsa nihayet etten kemikten insandı onlar da…
Padişah bazen o kadar kırardı ki umutlarını…
O kadar bezdirirdi ki canlarından…
Kahvelerde, cami çıkışlarında mırıldanmalar başlardı…

*

Bu mırıldanmalar saraya ulaştırıldığında, Padişah sadrazam ve vezirlerini toplar tedbir almalarını emrederdi…

*

Peki…
Tedbir neydi?..
Söyleyeyim…

*

Akil insanlar imparatorluğun dört bir yanını dolaşacak; padişahın yerine gelecek olan şehzadenin (Bir bakıma muhalefet, iktidar alternatifi.) nasıl da rikkat-i kalp olduğunu…
Tebaasını nasıl da çok sevindiğini…
Savaştan, şiddetten ve yüksek vergi almaktan nasıl da nefret ettiğini anlatırlardı…
Bu demekti ki:
“Oturun oturduğunuz yerde… Maraza çıkarmayın… Padişah bugün var yarın yok… Bir ayağı çukurda… Yerine geçecek olan şehzade padişah olduğunda çok rahat edeceksiniz…”
Ve…
Halk mırıldanmayı keser, şehzadenin padişah olacağı günü beklerdi…

*

Ey güzel insanlar!..
Demokrasilerde muhalefet, iktidardan bıkan, iktidar baskısından yılan, gelecek umudu kalmamış insanların umududur…
Umut olduğu içindir ki…
Demokrasilerde halklar ne kadar bezerse bezsin hayatından, seçimleri bekler…
Ve…
Oylarını umut vaat eden muhalefet partisine (Veya partilerine.) vererek iktidardan kurtulur…

*

Peki…
Şimdi sorum şu:
Bu CHP’de umut var mı?..

*

Ben kendi soruma kendim cevap vermek istemiyorum…
Ancak şunu hatırlatmadan da yapamayacağım…
Ana muhalefet partisi gurup başkan vekili Engin Altay muhalefet anlayışlarını bakın nasıl anlatıyor:

*

“Bu iktidar dünyanın en doğru işini bile yapsa alkışlayacak halimiz yok. Halkımız bize muhalefet görevi verdi. Görevimiz bu.”…

*

Ne dersiniz?..
Ana muhalefet partisi size umut veriyor mu?..

*

Bu soruya da cevap vermek yerine diyorum ki:
Engin Altay kaybetti…