Elbisenin peşine düştü Gülben'i konuşturdu
Ayşe Arman, selülit tartışmasıyla bir anda gündeme oturan Gülben Ergen'le özel hayatını konuştu...
İşte "Ben ruhumu iyileştirmenin derdindeyim portakal kabuklarını değil" diyen Gülben Ergen'in anlattıklarından bir bölüm:
"Bu sabah aradım, "Nerdesin, seni bulmam gerekiyor" dedim. "Hisar Okulları'nda Atlas için konuşmaya geldim" dedi. Bütün anneler gibi o da kafayı 4 artı 4 artı 4'le yemişti. "Tamam ben okulun kapısına gelirim" dedim. Ve onu, orada sıkıştırdım, beyaz elbisenin bütün bilgilerini aldım.
Yani bu, bir röportaj filan değildi. Ne onun ne benim niyetim vardı. "Hadi gel bizim eve gidip bir kahve içelim" dedim.
İki kadın laflarken ortaya iki gün boyunca okuyacağınız bu sohbet çıktı.
Son zamanlarda bir sürü şey yaşadın. Bir sürü travma... Boşanma, taşınma... Üstelik boşanmayı üç çocukla yaşadın. Tamam "star"sın ama aynı zamanda normal bir kadınsın. Birlikte olduğu adamdan umduğunu bulamamış, üç çocuğuyla kalakalmış bir kadın! Bazen bunları unutuyoruz sanki...
- Vayyy ne hoş bu söylediklerin. Teşekkür ederim...
Ne zaman arasam ya anaokuluna bırakıyorsun ikizleri, ya alıyorsun ya da Atlas'ı okuluna bırakıyorsun. Şimdi de, hangi okula gidecekleri meselesiyle uğraşıyorsun. Selülit tartışmaları da her şeye tüy dikti. Ama sende de hata var...
- Zaten bu kadar olumlu konuşmanın sonunda bir şey gelecekti! Nedir hatam?
BAKMA HERKESE LAF YETİŞTİRDİĞİME
Bence sen yaşadığın her şey "normal"miş gibi davranıyorsun. Bizi de inandırıyorsun...
- N'apim Ayşecim. Ağlak bir kadın mı olayım? Doğru, her şeyi halleden, herkese yeten bir görüntüm var. Ama sen bakma benim herkese car car laf yetiştirdiğime. Tamam güçlüyüm ama o kadar değil. Ya da kendimi buna inandırdım bilmiyorum...
Bana bile tek çocukla her şeyin fazla geldiği oluyor. Seni hayal bile edemiyorum...
- Bir sürü şeyin üstesinden gelebiliyorum ama ben baba değilim. Ve olamayacağım. Zaten babanın yerini anne dolduramıyor. Zaman zaman kendimle dalga geçiyorum, "Babalar Günün kutlu olsun!" diyorum. Çünkü Babalar Günü'nde çocuklarla yalnızdım. Anneler Günü'nde de. Tabii ki içime attığım bir sürü hüzün var, ama işte n'aparsın ismime yapışmış bir gülme misyonu var. Bazen de "Aman canım, iyi ki bir üç çocuğun var!" diyorlar. Ama gerçekten kolay değil. Üç tane olunca, üçünün sesi başka, fikri başka, yemeği başka, okulu başka, istekleri başka, uyku biçimleri bile başka.
AYAĞIN TAKILIYOR VE DÜŞÜYORSUN
O araya bir de boşanma süreci girdi...
- Evet ve yoruldum...
Oh be söyle, rahatla! Her şeyi üzerine taşıma...
- İyi de kim taşıyacak?
Çocuklarının babasına da hiç laf ettirmiyorsun. Buna saygı duyuyorum ama kendine de bu kadar yüklenme...
- Benim isyanım boşanmaktı. Ben boşanmış bir anne-babanın çocuğuyum. Kırk sene düşünsem boşanacağım aklıma gelmezdi. İsyanım, üç çocuğumu alıp gitmek oldu. Mustafa'yı savunma meselesine gelince, onun üç rütbesi var. O, Atlas'ın, Ares'in ve Güney'in babası...
Peki baba, gerektiği kadar ortada mı?
- Yok ama, yapacak bir şey de yok. Böyle. Hayat boyu en yakışıklı adam o, en başarılı adam o. Oğullarım kırılırlar, aksi bir şey diyemem.
İyi de sen ne oluyorsun bu arada? İş, sadece eğitim paralarını ödemek değil ki! Daha fazla fiilen orada olmak... Babalar Günü'nde niye yoktu?
- Turnedeydi. Anneler Günü'nde de turnedeydi.
Onu "sanatçı" olarak kabul ediyoruz. O, bir "sanatçı" ve "dokunulmaz"!
- Öyle. Yapacak bir şey yok.
TAKSİM FİLAN YOK!
Bütün bu çarkı nasıl döndürüyorsun?
- Tek başıma. Üstelik taksilerim de yok! Bir sürü taksi plakası aldığıma dair şehir efsanesini bana yakıştıran kimse, sağ olsun. Havalı bir dedikodu. Ah keşke!
Baba nafaka vermiyor mu?
- Eğitim masraflarını üstlendi. Bana en son ondan onaylı gelen protokolde, nafaka maddesi yoktu. Ben de istemedim. Bu konuyu da yüz yüze hiç konuşmadık.
