Cüneyt Özdemir: Cazcı faşistler rahatsız!
Cüneyt Özdemir, 13 askerin ölümü üzerine yaşananları 1990'lı yıllarla kıyasladı. O günlerde neler oldu şimdi neler oluyor?
GAZETECİLER.COM
Radikal yazarı Cüneyt Özdemir, Diyarbakır'dan gelen ölüm haberleri karşısında medyada ve toplumda olan birenleri 1990'lı yıllarla kıyaslayarak masaya yatırdı. Aradan geçen onca yıl içinde ciddi bir geişimi ve değişim yaşandığını vurgulayan Özdemir 'Türkiye’de büyük bir değişim yaşanıyor. Bazılarının aklının almadığı, şaşırdıkları işte bu değişim' diyor.
"Madem Başbakan Erdoğan 90’lara geri dönme niyetinde, gelin isterseniz 13 şehit olayı 90’ların Türkiyesi’nde yaşansaydı ne olurdu, onu gözümüzde canlandıralım" diyerek söze başlayan Radikal yazarı 90'ları ve 2010'ları madde madde karşılaştırmış:
90’larda yaşansaydı
* Hrant Dink’i öldüren katille bile empati girişimini esirgemeyen Amiral gemisinin kaptanı çoktan ‘dağ başını duman almış’ tonunda manşetleri döşenmeye başlamıştı. Orduya her zamanki gibi beyhude bir sınırötesi operasyonda dağları taşları bombalaması için manşetlerden gaz veriyordu.
* Protesto için sokağa dökülenlerin fotoğrafları büyütülüyor, şehit dernekleri de onların aralarındaki yerini alması için teşvik ediliyordu.
* Şehit yakınlarının evlerinde “Vatan sağ olsun” demeçleri televizyonlarda özellikle vurgulanıyordu.
* CHP hükümeti daha fazla şiddet uygulamamakla suçluyordu.
* Aynur, Kürtçe türkü söyleyecek, öyle mi? Ertesi gün ‘Vay şerefsiz Aynur’ manşeti çekilmiş, Aynur derdest edilmiş, şubeye götürülüyordu.
* Ertürk Yöntem çatışmanın yaşandığı yere ulaşmış, askerlerden yayın kuruluşlarına telefonlar açılmış, tüm yayınlar görülmeyen bir el tarafından ağırlaştırılmıştı.
Oysa şimdi...
* 13 şehit haberini duyunca ilk olarak “Bu askerlerin ölümü nasıl gerçekleşti” diye sorabiliyoruz (Hayal bile edemezdiniz böyle bir soru sormayı, hayal)
* Hükümet intikam söylemine geçtiğinde en yakın kalemlerden ‘ağır eleştiri’ gelebiliyor.
* CHP içinden Sezgin Tanrıkulu gibi bir isim (sonradan geri çekilse de) “Barışın dili hâkim olmalı” diye bir açıklama yapabiliyor.
* Basının amiral gemisinde manşetler sağduyulu. Bir-iki gazeteyi saymazsak hamaset edebiyatından kaçınılıyor.
* Genelkurmay’dan medyaya telefon gelmiyor. Yayını yavaşlatmak doğru mu yanlış mı, medya özgürce (olması gerektiği gibi) kendi tartışıyor.
* Şehit yakınlarının evlerinden çocuklarının böylesine anlamsız bir savaşta ölmesine gösterilen isyan haber olabiliyor. Şehit yakınları provokatif sokak eylemlerine katılmıyor.
* Kürt sanatçı Aynur, Kürtçe söylediği için minder atılınca, konseri Aynur değil, cazsever faşistler utançla terk etmek zorunda kalıyor.
Yazının tamamı için
Radikal yazarı Cüneyt Özdemir, Diyarbakır'dan gelen ölüm haberleri karşısında medyada ve toplumda olan birenleri 1990'lı yıllarla kıyaslayarak masaya yatırdı. Aradan geçen onca yıl içinde ciddi bir geişimi ve değişim yaşandığını vurgulayan Özdemir 'Türkiye’de büyük bir değişim yaşanıyor. Bazılarının aklının almadığı, şaşırdıkları işte bu değişim' diyor.
"Madem Başbakan Erdoğan 90’lara geri dönme niyetinde, gelin isterseniz 13 şehit olayı 90’ların Türkiyesi’nde yaşansaydı ne olurdu, onu gözümüzde canlandıralım" diyerek söze başlayan Radikal yazarı 90'ları ve 2010'ları madde madde karşılaştırmış:
90’larda yaşansaydı
* Hrant Dink’i öldüren katille bile empati girişimini esirgemeyen Amiral gemisinin kaptanı çoktan ‘dağ başını duman almış’ tonunda manşetleri döşenmeye başlamıştı. Orduya her zamanki gibi beyhude bir sınırötesi operasyonda dağları taşları bombalaması için manşetlerden gaz veriyordu.
* Protesto için sokağa dökülenlerin fotoğrafları büyütülüyor, şehit dernekleri de onların aralarındaki yerini alması için teşvik ediliyordu.
* Şehit yakınlarının evlerinde “Vatan sağ olsun” demeçleri televizyonlarda özellikle vurgulanıyordu.
* CHP hükümeti daha fazla şiddet uygulamamakla suçluyordu.
* Aynur, Kürtçe türkü söyleyecek, öyle mi? Ertesi gün ‘Vay şerefsiz Aynur’ manşeti çekilmiş, Aynur derdest edilmiş, şubeye götürülüyordu.
* Ertürk Yöntem çatışmanın yaşandığı yere ulaşmış, askerlerden yayın kuruluşlarına telefonlar açılmış, tüm yayınlar görülmeyen bir el tarafından ağırlaştırılmıştı.
Oysa şimdi...
* 13 şehit haberini duyunca ilk olarak “Bu askerlerin ölümü nasıl gerçekleşti” diye sorabiliyoruz (Hayal bile edemezdiniz böyle bir soru sormayı, hayal)
* Hükümet intikam söylemine geçtiğinde en yakın kalemlerden ‘ağır eleştiri’ gelebiliyor.
* CHP içinden Sezgin Tanrıkulu gibi bir isim (sonradan geri çekilse de) “Barışın dili hâkim olmalı” diye bir açıklama yapabiliyor.
* Basının amiral gemisinde manşetler sağduyulu. Bir-iki gazeteyi saymazsak hamaset edebiyatından kaçınılıyor.
* Genelkurmay’dan medyaya telefon gelmiyor. Yayını yavaşlatmak doğru mu yanlış mı, medya özgürce (olması gerektiği gibi) kendi tartışıyor.
* Şehit yakınlarının evlerinden çocuklarının böylesine anlamsız bir savaşta ölmesine gösterilen isyan haber olabiliyor. Şehit yakınları provokatif sokak eylemlerine katılmıyor.
* Kürt sanatçı Aynur, Kürtçe söylediği için minder atılınca, konseri Aynur değil, cazsever faşistler utançla terk etmek zorunda kalıyor.
Yazının tamamı için
