Ayşe Böhürler: Arap Baharı’ndan geriye ne kaldı?
Yeni Şafak yazarı Ayşe Böhürler, "Arap Baharı" ismi verilen Arap ülkelerindeki ayaklanmaların 10. yıl dönümünde "Geriye ne kaldı?" sorusunu cevapladı.
17 Aralık 2010 tarihinde Tunus'ta başlayan ve bir seyyar satıcının kendini yakmasıyla alevlenerek Arap ülkelerine yayılan protesto dalgaları basında "Arap Baharı" olarak nitelendirildi. Geride bırakılan 10 yıllık süreçte birçok şey yaşanırken Yeni Şafak gazetesi yazarı Ayşe Böhürler, protestoların 10. yıl dönümünde kaleme aldığı yazısında "Arap Baharı’ndan geriye ne kaldı?" sorusunu cevapladı:
Şimdi tüm bunların ardından tam 10 yıl geçti. O bahar Tunus haricinde kışa döndü. Obama gitti, Suudi Arabistan devreye girdi. Bir tek Tunus iç çalkantılarına rağmen eski ve yeni güçlere teslim olmaya direniyor. Bunda Nahda Partisi manevi lideri olan Raşid Gannuşi’nin uslup ve tarzının etkisi büyük. Muhalefet de bu nedenle sürekli onun üzerine yükleniyor. Diğer taraftan Fransız etkisi hem sermaye gruplarıyla hem de kültürüyle sürüyor. Tunus’da eğitimin düşüncenin dili Fransızca olsa da herkesin talebi farklı:
Sekülerler, İslamcıların olmadığı kendi fikirlerinin hakim olduğu bir demokrasi.
İslamcılar, sekülerlerin baskılarına maruz kalmadıkları bir demokrasi.
Halk, taleplerinin karşılandığı bir demokrasi.
Sendikalar, sahip oldukları örgüt ve kitle desteğini öne çıkararak siyasi partileri yönetmek.
Aydınlar, Fransa’dan destek almaya devam etmek.
Siyasi partiler, seçimle elde ettikleri gücü sistemin diğer aktörleri üzerinde daha çok kullanmayı, kadınlar da daha etkin oldukları bir demokrasiyi isterken ikiye ayrılıyor. Seküler kadınlar dini çevrelerin baskısını, dindar kadınlar da sekülerlerin baskısını istemiyor.
Fransızlar’ın ise daha çok imtiyaz, siyaseti yöneterek kaynakları ve şirketleri kendi lehlerine kullanmaları mümkün olduğu sürece tüm bunlara itirazları yok.
Özetle her ülkede değişen bu farklı taleplerde uzlaşma yukarıdaki koşullarda kısmen Tunus’ta sağlandı. Ancak geri kalan ülkelerde ise bu kavram çöp oldu.
