Ayşe Arman neden <font color='#FF0000'>'TUHAF'</font>?
Ayşe Arman kendisini ben tuhaf bir çocuktum diye tanımlıyor. Tuhaf ama tuhaflığının nedenini de bir bir yazıyor. İşte o yazıdan bir bölüm:
GAZETECİLER.COM - Ayşe Arman tabu deviren olarak edindiği haklı yeri korumak için kimi zaman elinden geleni ardına koymuyor. Kimi zaman ise içindekileri hiç hesapsız ortaya bırakıveriyor. Yaptığı röportajlar kadar, gözümüzün önünde yaşadığı özel hayatıyla da biliyoruz onu. Sevgilisini, kocasını, çocuğunu, "Tanrım sevişmeden ölmeme izin verme" diye dua edişini...
Bugün köşesinde eski bir yazısı var. Eski ama kendisi hakkında çok şeyi ortaya koyan, hatta saçan bir yazı... Bir bölümünü okuduğumuzda, gazetecilik sevdasının nereden ve nasıl gelip kanına girdiğini anlamak mümkün oluyor.
İşte o yazıdan bir bölüm:
Ben tuhaf bir çocuktum.
Ve komik. Acayip hayal kurardım.
Taşrada büyüdüm, Adana’da. Büyük şehre kapağı atmak istedim.
Kendi ayaklarımın üzerinde durmak istedim, kendi başıma var olacağım günleri hayal ettim.
Evim, işim, özgürlüğüm hep önemli oldu benim için.
Hayalini kurduğun her şey, eğer kurabiliyorsan, biraz da cesaretin varsa, gerçek oluyor.
Yeter ki korkma, anahtar sözcükler, hayal, cesaret ve yapmak...
18 yaşında İstanbul’a geldim, gazetecilik yüksekokulunda okurken, hayal ettiğim her şeye cüret ettim, gittim çalışmayı hayal ettiğim dergilerin kapılarını çaldım.
Ne aracı ne bir yakın ne hamili kart...
Tak, tak, tak söyledim.
Sizinle çalışmak istiyorum dedim.
Bu işi yapmak istiyorum dedim.
Oluyor, yapıyorsun.
Kendi başına da dağları aşabiliyorsun.
Para pul umurumda bile değildi.
Sen bu kadar istekliysen, sana iş de veriyorlar, fırsat da...
(...) Ben tuhaf bir çocuktum.
Ve komik.
Acayip hayal kurardım.
Ama öyle özel yeteneklerim filan da yoktu.
Ama hayal ettim.
Çünkü merak ettim.
Soru sormaya sevdim.
Öğrenmek istedim.
Kurcaladım.
O yüzden gazeteciliğe yapıştım.
Zikzaklar çizmedim, yolumdan sapmadım.
Bir sürü dergide çalıştım, hep haber yaptım, röportaj yaptım.
İnsanlara, merak ettiğim şeyleri sordum.
Sonsuz bir heyecanla işime sarıldım.
Hâlâ bu duygularla yapıyorum.
Hâlâ hayal ettiğim röportajların peşine düşüyorum.
Kimseyi takmadan, iplemeden.
Benim için önemli olan hayalini kurmak.
Kuramadığım şeyi gerçekleştiremiyorum, yapamıyorum.
Ayşe Arman'ın yazısının tamamını okuyabilirsiniz.
Bugün köşesinde eski bir yazısı var. Eski ama kendisi hakkında çok şeyi ortaya koyan, hatta saçan bir yazı... Bir bölümünü okuduğumuzda, gazetecilik sevdasının nereden ve nasıl gelip kanına girdiğini anlamak mümkün oluyor.
İşte o yazıdan bir bölüm:
Ben tuhaf bir çocuktum.
Ve komik. Acayip hayal kurardım.
Taşrada büyüdüm, Adana’da. Büyük şehre kapağı atmak istedim.
Kendi ayaklarımın üzerinde durmak istedim, kendi başıma var olacağım günleri hayal ettim.
Evim, işim, özgürlüğüm hep önemli oldu benim için.
Hayalini kurduğun her şey, eğer kurabiliyorsan, biraz da cesaretin varsa, gerçek oluyor.
Yeter ki korkma, anahtar sözcükler, hayal, cesaret ve yapmak...
18 yaşında İstanbul’a geldim, gazetecilik yüksekokulunda okurken, hayal ettiğim her şeye cüret ettim, gittim çalışmayı hayal ettiğim dergilerin kapılarını çaldım.
Ne aracı ne bir yakın ne hamili kart...
Tak, tak, tak söyledim.
Sizinle çalışmak istiyorum dedim.
Bu işi yapmak istiyorum dedim.
Oluyor, yapıyorsun.
Kendi başına da dağları aşabiliyorsun.
Para pul umurumda bile değildi.
Sen bu kadar istekliysen, sana iş de veriyorlar, fırsat da...
(...) Ben tuhaf bir çocuktum.
Ve komik.
Acayip hayal kurardım.
Ama öyle özel yeteneklerim filan da yoktu.
Ama hayal ettim.
Çünkü merak ettim.
Soru sormaya sevdim.
Öğrenmek istedim.
Kurcaladım.
O yüzden gazeteciliğe yapıştım.
Zikzaklar çizmedim, yolumdan sapmadım.
Bir sürü dergide çalıştım, hep haber yaptım, röportaj yaptım.
İnsanlara, merak ettiğim şeyleri sordum.
Sonsuz bir heyecanla işime sarıldım.
Hâlâ bu duygularla yapıyorum.
Hâlâ hayal ettiğim röportajların peşine düşüyorum.
Kimseyi takmadan, iplemeden.
Benim için önemli olan hayalini kurmak.
Kuramadığım şeyi gerçekleştiremiyorum, yapamıyorum.
Ayşe Arman'ın yazısının tamamını okuyabilirsiniz.
