Ayşe Arman kazandı çünkü...

Ne güzel yazmışsın Ayşe Arman...
Ne güzel anlatmışsın...
Adını koymamışsın ama Dilek'in o insanlığına eskiler "diğerkâmlık" derlerdi...
"Başkası için yaşamak"...
Bugün kimileri "özveri" dese de hiç alâkası yok...
Asla "diğerkâmlık"ın yerini tutmaz...
Yazını okurken gözlerimiz doldu, boğazımıza kocaman bir yeşil ceviz gelip oturdu.
Göğsümüz daraldı nefessizlikten...
Dilek'in o mübarek "diğerkâmlığını" takdir mi edelim yoksa günümüzdeki tanımıyla o "saflığına" lânet mi okuyalım karar veremedik...
Çünkü insanlık çoktan unuttu "affetmeyi"...
Çünkü insanlık çoktan unuttu "Başkası için yaşamayı"...
İnsanlık ölümden öylesine korkar oldu ki...
Çünkü bilmediği o sonsuz alemde yaşayabileceklerini kulaktan duyma bile olsa düşününce, günahkârlığı aklına geliyor insanın...
Ama kısa bir süre geliyor...
Sonra unutup yeniden vahşi yaşama dönüyor...
Ayşe Arman...
Sadece yazar olarak değil, "insan" olarak da kazandın...