Ayşe Arman gazeteciliği bıraktı (!)
Dün de dediğimiz gibi okur, senin kızın ile babaçi’sinin neler yaşadıklarını öğrenip de ne yapacak?..
GAZETECİLER.COM - Yok, yok…
Bu Ayşe Arman’a bir haller oldu…
Ertuğrul Özkök ve kankası, Hacca (yoksa Umre miydi?) gidip geldikten sonra Ayşe Arman gazeteciliği bıraktı…
O artık sadece kızı ile babaçi’yi (!) yazıyor…
Yahu Ayşe Arman!...
Dün de dediğimiz gibi okur, senin kızın ile babaçi’sinin neler yaşadıklarını öğrenip de ne yapacak?..
Bilgi haznesi mi gelişecek?..
Görgüsü mü artacak?..
Dönüver şu mesleğine Allasen!..
Şuraya bakar mısınız?..
Sözde hayat dersi veriyormuş babaçi(!)..
Tövbe... Tövbe…
Babaçi’den hayat dersi
Yazın son günleri, İstanbul’dayız...
Pırl pırıl, insanın içini açan bir pazar...
Babaçi, Alya ve ben Tuzla’ya gidiyoruz.
Alya neşe içinde, arabada Tuzla’da neler yapacağını anlatıyor:
- Yavru kedi seveceğim...
- Yüzeceğim.../_np/6070/9196070.jpg
- Simit yiyeceğim...
Tuzla, hepimizin çok sevdiği bir yer.
Alya’nın halası Leyla’nın masallardan fırlamış gibi bir evi var. Ağaçlar içinde. Benim kedim Oğluş da onun bahçesinde gömülü. Ne zaman gitsem mezarına çiçek koyuyorum ve onunla konuşuyorum, "Oğluşum, seni çok özledim" diyorum.
Ama hayat devam ediyor.
Betûl Hanım, "Kızlar... Leyla sahildeymiş. Hadi biz de gidelim" diyor.
Aşağıda, İstanbul Mercan Kulübü var.
*
Betûl Mardin’i nasıl tanırsınız?
Benim tanıdığım en kontrollü insan.
Bir kere bile kendini bıraktığını görmedim.
O, hep işin başındadır, düzenler, organize eder, problem çözer.
Dimdiktir. Hálá muktedir, hálá karar merci.
Hálá sarsılmaz.
Bu da, çevresinde yaşanlara müthiş güven veren bir şey. Onun varlığı insanın içini rahatlatıyor, "Nasıl olsa işleri düzenleyecek biri var!"
Derdin varsa, "Ben ne halt edeceğim şimdi?" diye gidersin, "Abicim, otur bir çikolata ikram edeyim sana, merak etme her şeyi çözeriz nasıl olsa" der.
Gerçekten de her şeyi halleder bu tonda.
Hayatınızı kolaylaştırır.
*
İşte o gün, deniz kenarındaki o kulüpte yemek alırken, ayağı taşlardan birine takılıyor ve yere kapaklanıyor.
