'Anıtı dikilecek bir gurur ve onur...'
Fakat bir gazetecinin "abidesinin dikileceği gurur ve onur" duygusu orada çıkıyor ortaya... Sımsıkı fotoğraf makinesine sarılmış, onu elinden bırakmıyor Sinan Gül.
"Bacağım parçalandı... Gelmeyin sizi de vururlar..." diyor...
Kendi başına arabanın arkasına sığınıp, parçalandığını söylediği bacağını sarıyor... Kelime-i şehadet getiriyor... Gazeteci arkadaşı duvarın arkasından sesleniyor...
"Panikleme Sinan Abi... Ses çıkarma içinden... Geleceğim yanına birazdan..."
Oysa arkadaşının yanına gelmesi pek mümkün değil... Ateş devam ediyor...
Gelse de o Sinan'ın bacağını biraz önce delip geçen ateş altında ona saklandığı arabanın arkasında ne yapabileceği tamamen meçhul...
Yaralanmış Sinan... Yaralı bacağını boyun atkısına sarmış, saklandığı arabanın arkasında kan gelen bacağıyla bekliyor... Ne olacağını bilememenin çaresizliği ve akan kanın tedirginliğiyle...
***
Fakat bir gazetecinin "abidesinin dikileceği gurur ve onur" duygusu orada çıkıyor ortaya... Sımsıkı fotoğraf makinesine sarılmış, onu elinden bırakmıyor Sinan Gül...
Bir gazetecinin şerefi yaralanmasına rağmen boynundan çıkarmadığı o fotoğraf makinesidir...
(...) Dün Anadolu Ajansı muhabiri Sinan Gül'ün vurulduğu anı izlerken içim bir tuhaf oldu..."Ayağım parçalandı... Ayağım parçalandı..." diye bağırıyordu...
Akan kana inat, sımsıkı sarıldığı fotoğraf makinesi, vakur duruşunun yıkılmaz bir abidesi gibiydi...
Hayat boyu gurur duyulacak bir abide...
