Alkışlar Gökhan Özcan için...
“Sanki kendimden başka güvenecek hiç kimsem kalmamış gibi hissediyorum” dedi biri. “Ben kendime de pek güvenemiyorum” dedi endişeyle diğeri.
Mesaimizin büyük bir kısmını hiç düşünmeden yıkıp geçmeye ayırıyor; sonra neden mâmur bir hayatımız olamadığını sorup duruyoruz birbirimize.
* * *
Ola ki Allah cehennemi bu dünyanın içinde bir yere koymuş olsaydı; demek insanlar birbirlerini içine itmek için canhıraş kavgalara tutuşacaktı.
* * *
Yeryüzünün her yerinde kimlik numaralarının insanlardan daha güvenilir kabul edildiği bir zamandayız.
* * *
Bir beden için aşırı su kaybı nasıl feci sonuçlar doğuruyorsa, toplumlar için aşırı güven kaybı da aynı feci sonuçları doğuracaktır. Net olmak ve doğruyla yanlışı ayırt ederken zahmetten kaçmayıp kılı kırk yarmak zorundayız. Birbirine güven duyamayan insanlarla bir toplum sağlıklı ve zinde kalamaz.
* * *
“Sanki kendimden başka güvenecek hiç kimsem kalmamış gibi hissediyorum” dedi biri. “Ben kendime de pek güvenemiyorum” dedi endişeyle diğeri.
* * *
İnsanî ilişkilerin büyük yaralar aldığı bir yerde, herkes sadağında taşıdığı kelimelere dikkat etmeli!
İnsanî ilişkilerin büyük yaralar aldığı bir yerde, herkes sadağında taşıdığı kelimelere dikkat etmeli!
* * *
Vaktiyle 'saflık' bir idealdi insanlar için; şimdi bir defo, bir kişilik açığı, başı belaya sokan bir garabet!
* * *
Yürürken ikide bir duraklıyor, “Bir şey mi düşürdüm?” diyerek kendi kendini tedirgin ediyordu. Çünkü tamam değildi, her geçen gün insanlığının bir parçası gerçekten eksiliyordu.
* * *
Yukarıdaki cümleleri Gökhan Özcan’ın bugünkü Yeni Şafak’ta “Arkamızdan kim itiyor?” başlığı altında yayımlanan makalesinden alıntıladım…
Sahi…
Dünyevi cehenneme kim ya da kimler itiyor bizi?..
Ya da kimse itmiyor da biz gönüllü mü koşuyoruz o dünyevi cehenneme doğru?..
Çok güzel yazmışsın Gökhan Özcan…
Alkışlarımız senin için…
