Alelâcele konuşmaya neden meraklıyız? Her felakette aynısı...

Felaketlerin yaşandığı ilk anlarda televizyonlara bağlanıp 'can kaybı yok' diye açıklamalar yapılıyor. Elazığ'daki depremde ve Sabiha Gökçen'deki feci olayda da durum değişmedi.  Murat Bardakçı, "Böyle alelâcele konuşmaya neden meraklıyız? " diye sordu ve ilk anlardaki bu konuşmaların boşa gittiğini ifade etti.

Felâketlerde alelâcele konuşma merakı

Senenin daha ilk haftalarında bir taraftan depremlerle, çığlarla, uçak kazalarıyla uğraşıyoruz, bir taraftan da kahreden şehid haberleri geliyor... “Şu sene hayırlısıyla bir geçip gitse…” diyeceğiz ama diyemiyoruz, henüz Şubat’ın, yani ikinci ayın başındayız ve önümüzde daha tam on bir ay var!
“Allah beterinden korusun” duasından başka yapılması gereken bir başka önemli iş daha mevcut: Felâket haberi geldiğinde aceleci olmamak, ne olup bittiği tam öğrenilmeden “Ucuz atlattık, can kaybı yok!” diye başta güya rahatlatan ama sonradan işin hiç de öyle olmadığını gösteren açıklamalar yapmamak, konuşmuş olmak için konuşmamak, öyle hemen demeç falan vermemek…
Deprem olmuş, ortalık tozduman, âfetin tam olarak nereyi, nasıl ve ne şiddette vurduğu belli değil, mülkî âmirlerden yahut politikacılardan biri apar-topar televizyonlara bağlanıp “Can kaybı yoktur” diye güya müjde veriyor! Derken aradan biraz geçiyor ve hayatını kaybedenlerin sayısı yavaş yavaş öğreniliyor: Bir, beş, on, yirmi, otuz…
Ve, sayı maalesef arttıkça artıyor!
Elâzığ’daki son felâkette de bunun aynını yaşadık! Haber geldi, yetkililer birkaç dakika sonra telefonla TV’lere bağlandılar, alışıldığı şekilde “can kaybı olmadığını” müjdeleyip “yaralı sayısının henüz tam olarak bilinmediğini, hasar tesbit çalışmalarına da başlandığını” söylediler…
Netice?
Aradan birkaç gün geçti ve “can kaybı olmadığı” söylenen depremin kırk küsur vatandaşın canını aldığı anlaşıldı!
Aynı acelecilik Sabiha Gökçen Havaalanı’nda dün akşam meydana gelen kazanın hemen ardından yine yaşandı. İndikten sonra bir türlü duramayan uçak gitmiş de gitmiş, sonra otuz metre aşağıya düşmüş, üçe ayrılmış, parçalardan biri ters dünmüş, üstelik biri alev bile almış, içerideki vaziyet henüz belli değil ve yetkililerden her zaman olduğu gibi “Can kaybı yoktur” diye bir açıklama!
Bu yazıyı yazdığım sırada parçalanan uçağın her yerine henüz tamamen girilememiş olmasına rağmen üç kişinin hayatını kaybettiği anlaşılmıştı!
Böyle alelâcele konuşmaya neden meraklıyız? Telâşın sebebi ne ola ki? Biraz daha bekleyip olup bitenlerin mahiyetinin tam olarak anlaşılmasından sonra konuşmak ve milleti doğru bilgilendirmek artık şimdilerde yahut gereksiz mi görülüyor, yoksa Azrail ile mücadele hevesine mi kapıldık?
Felâket ânında bu şekilde geçici mutluluk dağıtanların farkında olup olmadıklarını bilemem ama alelâcele yapılan böyle açıklamaları artık boşa gittiğine ve işitenlerin neredeyse tamamının “Demek ki fena birşeyler oldu” diye düşündüklerinin bizzat şahidiyim!