Ahmet Kekeç, İbrahim Karagül'e fena patladı...

Star gazetesi yazarı Ahmet Kekeç, Yeni Şafak gazetesi Genel Yayın YÖnetmeni İbrahim Karagül ve yazarı Ömer Lekesiz'e çok ağır yüklendi...

Ömer Lekesiz'e "Karagül'ün elemanı" diyen Kekeç, Karagül için de "Makamını ve yetkilerini kötüye kullanan, 'kişisel hesaplarını' bu yolla gören, evhamlarıyla insanların hayatını karartmış ve hiç Allah’tan korkmayan bir kişiden söz ediyoruz..." ifadelerini kullandı...

"SALİH TUNA VE AKİF EMRE GİBİ PİSLİKLER"

Ahmet Kekeç, 30 Mayıs günü "Salih Tuna ve Akif Emre gibi pislikler" başlıklı bir yazı yazmış ve Akif Emre'nin ardından bugün övgü düzen İbrahim Karagül'ün, daha dün Emre ile birlikte Salih Tuna ve Mahmut Erol Kılıç için "sinsi Şii terörü sözcüsü" kampanyası yapanlara susktuğunu belirtip şöyle yazmıştı:

"İsmi zikredilen kişilerin ne kadar kıymetli olduğunu anlamanız için birinin (Akif Emre) kalbine yenilmesi, diğerinin de (Salih Tuna) 'istifa noktası'na getirilmesi ve istifa edip gitmesi mi gerekiyordu? Mahmut Erol Kılıç’ın nasıl bir akıbete uğraması gerekiyor, merhametinize mazhar olabilmesi için?.."

"BÜVELEK TUTMUŞ MANDA ÖFKESİYLE MAHALLEYE DALIVERDİ!"

Bu yazıya İbrahim Karagül'in yerine Yeni Şafak yazarı Ömer Lekesiz cevap vermişti... "Yanlışlar toplamındaki isim: Ahmet Kekeç" başlıklı bir yazı kaleme alan Ömer Lekesiz, Ahmet Kekeç'i "büvelek tutmuş manda öfkesiyle mahalleye dalıvermek"le suçladı...

Ahmet Kekeç'in derdinin Akif Emre ve Mahmut Erol Kılıç olmadığını savunan Ömer Lekesiz, Kekeç'i asıl rahatsız edenin Salih Tuna'nın Yeni Şafak'tan ayrılması olduğunu iddia etti ve şöyle dedi: "Salih Tuna'yı savunacağım derken, onu aciz, savunmasız bir yazar pozisyonuna düşürmekle yanlış yaptı." 

Ahmet Kekeç, Ömer Lekesiz'in bu yazısına bugün oldukça sert bir cevap verdi...

İşte Kekeç'in o yazısı:

KARAGÜL'ÜN ELEMANI...

Kaç gündür aradığım tanımlamayı BirGün gazetesi buldu: “Karagül’ün elemanı Ahmet Kekeç’e saldırdı...”

Demek ki pozisyonlarını gizlemeyi başaramıyorlar.

Biz onu Türk öykücülüğünün saygın eleştirmeni sanıyorduk, o gitti Karagül’ün “elemanı”oldu.

Ömer Lekesiz’den söz ediyorum.

Eleman, hem kişisel olarak kendisini ve çalıştığı kurumu ilgilendirmeyen bir konuda “kurumsal muhatap” kılığına girip küfürler savuruyor, hem de takdir makamına kurulup “Ehl-i irfan olanın bil hatırı... “, “Yanlışlar toplamındaki isim: Ahmet Kekeç” diye sahtekârca yazılar yazıyor.

Sonra da “kırk yıllık dost...”

Kırk yıllık dostluğu gözettiği için mi “Pelikan yalısında havlayan arpalık mücahidi”şeklinde terbiyesizce tweetler atıyor?

Efendim, Ahmet Kekeç’i sıkıntıya düşüren konu Akif Emre olamazmış. Mahmut Erol Kılıçda olamazmış, çünkü Kekeç'in “meslek ve meşrep” olarak onunla bir bağı olmadığı gibi, her fırsatta kendisinin İslamcı olmadığını söylemesi bakımından da Kılıç'la bir ünsiyeti, yoğun ilgisine mazhar olacak (!) bir aidiyeti de bulunmamaktaymış.

Eleman “meslek ve meşrep” olarak hangi “bağ”a yakıştığımı düşünüyor? Ne zaman kendimi ideolojik bir “aidiyetle” tanımladığımı ya da bunun tersini ifade ettiğimi görmüş de, İslamcılık düşüncesiyle aramda gevşek bağlar vehmediyor?

Hüccet mi sayıyor kendini?

Doğrudur, bazen ne olmadığımı, kimlerle yürünemeyeceğini yazdığım olmuştur... “İslamcılıklarımızı” ve İslamcılıkla bağlarımızın derecesini tartanlarla, hele onların İslamcılıklarıyla işimiz olmaz.

Biz onların İslamcılığını 28 Şubat sürecinden biliyoruz.

Üniversitedeki genel sekreterlik makamları tehlikeye girmesin diye, İslamcı gazeteleri arayıp, “Allah rızası için bizi savunmayın” demiş adamlardır bunlar.

Başkaları elini taşın altına koysun, başkaları yansın, İslamcılıkla bağları sorgulananlar hakkında yüzlerce dava açılsın. Yeter ki bu beyefendilerin ve kokmaz bulaşmaz rektörlerinin rahatı bozulmasın.

Eleman, o terbiyesizce tweetleri atan kendisi değilmiş gibi, bir de özür beklediğini söylüyor, utanmadan!

Kimden özür dilemem gerektiğini düşünüyor?

Bana küfrettiği için kendisinden mi?

Kurumundan mı?

Kurumuyla, yani Yeni Şafak’la ilgili bir tartışma başlattığımı, hele kurumuna bühtanda bulunduğumu hatırlamıyorum. Ki, benim de şerefle 8 yıl çalıştığım, her zaman sitayişle andığım bir kurumdur.

Bir yazı yazdım ve arkasından “Yaşayan Akif Emre” diye ağlayanların, yani Akif tapusunu elinde bulunduranların, sağlığında merhuma yapılanlara seyirci kaldıklarını söyledim.

Bu yazının muhatabı “yayın müdürü” diye kodladığım kişidir.

Eli kalem tutuğuna göre, kendini savunacak ehliyete sahiptir.

“Tetikçi”gereksinmeyecek cesarete de sahiptir.

Makamını ve yetkilerini kötüye kullanan, “kişisel hesaplarını” bu yolla gören, evhamlarıyla insanların hayatını karartmış ve hiç Allah’tan korkmayan bir kişiden söz ediyoruz...

İnsanların namusu ve şerefiyle oynamayı “ahlak sorunu” yapmamış bir kişiden söz ediyoruz...

Bir müfteriden söz ediyoruz...

Peki, “eleman”a ne oluyor?

Küfrederek, “Büvelek tutmuş manda öfkesi” ve “cik cik öten vicdan kuşu” gibi, üstün halk deyişi kültürünü konuşturarak neyi halletmiş oluyor?

Hayata evhamlarıyla bakan bir “rahatsız kişiliğe” göğsünü siper etmek ve ona salyalı bir tatmin sağlamak dışında ne yaptığını zannediyor?

Hangi yol ayrımına geldi de, kırk yıldır ihtimamla koruduğum/koruduğumuzu zannettiğim “hukuk”u gözden çıkaracak kadar şuurunu kaybetti?

Uzatabilirim ama buna değecek bir kişi olduğunu düşünmüyorum.

Bu cümleden olarak, ettiği küfürleri “aynen” kendisine iade ediyorum ve “başka kapıya”diyorum.

ÖZÜR

Böyle bir yazıyla karşınıza çıktığım için özür dilerim. Nezahet dairesinde konuşup tartışabilme imkânı bulamadım. Çünkü bu zemin eleman tarafından ortadan kaldırıldı.

Utanmaz adam, hem “Pelikan yalısında havlayan arpalık mücahidi” diye saydıracak, hem de “mah-ı gufran hürmetine olsun kırk yıllık dostluğun hakkına göre davranmasını bekliyorum” diyecek...

Hak ettiği neyse, bundan sonra onu alacaktır!