Başlıktaki ifadeyi Akif Beki'nin köşesinden aldım. Arkadaşımdır, aldığıma kızmaz.
Akif, Meral Akşener ve medya konusuna Michel Foucault'nun yazdığı "Deliliğin Tarihi"nden girmiş. Ama. Başlıktaki ifadesi bana Erasmus'un "Deliliğe Övgüsü"nü anımsattı.
"Aşk Yüzyılı Bitti"de, sadece ülkemizin değil, bütün dünyanın bir tür açık hava tımarhanesine döndüğünü anlatmıştım uzun uzun.
Aklını, şuurunu kaçırmış ne kadar çatlak varsa topunun birden ekranlarda başa oturtulduğunu yazmış Akif.
Kendisi, Cumhurbaşkanının eski basın sözcüsü. İyi dostu.
Ayırım yapmamış ama, Akşener'den konuya girince kastı olmasa da ifadesi iktidar medyasına doğru. Saptamasını medyanın büyük kısmına genellemekte hiç sakınca yok.
Hafta sonu. İktidarın merkezine hayli yakın bir grupla sohbet ettim. Medyanın dilinden, düzeyinden rahatsız olduklarını saklama gereği duymuyorlardı.
Önceki Hükümette bakanlık yapmış biri "eskiden böyle değildi" diye hayıflanıyordu, "bir edep, bir düzey vardı."
Hükümete hayli yakın bir televizyonda Meral Akşener'e hakaret edilince.
Cumhurbaşkanı ve eşi Akşener'i aradı. Başbakanın eşi aradı. Önceki cumhurbaşkanının eşi de. Meclis Başkanından bakanlara, hepsi üzüntüden kahrolmuşlardı. RTÜK kıyıp ceza bile kesti.
İyi de. Hepsi birden tiyatro çeviriyor olabilirler mi?
Görünürde o medya mensuplarına zılgıtı çekip, görünmezde sırtını mı sıvazlıyorlar? Sanmam.
Öyleyse durum başka mı?
Akif yazısında "delilerin altın çağı" derken, modernist bakış açısıyla "akıl"a vurgu yapıyor. Bir şey akılla açıklanamıyorsa delilik halinden, akıl tutulmasından söz edilebilir.
Bu yol, modernistlerin ilk girdiği kapı. Başka başka kapılar var.
Mesela. Hükümet, iktidarını kadroları aracılığıyla kullanır. Kasıt bürokrasidir. Bu bilgi, siyaset bilimine girişte verilir. Bugün medyayı bürokrasiden ayrı tutmak olası değil.
Muhaliflerin "kadrolaşma" diye kızdığı şey, hükümetler için "iktidar kurma araçları".
Adalet ve Kalkınma Partisi'nin "tek adam partisi" olarak bugünlere geldiği düşüncesinde herkes hemfikir. Tek adam vardı ama kadroları yoktu.
Geçen sürede. Kadro sorunu, kendilerinden olmayanlarla ittifaklar kurarak aşıldı. "Cemaat" gibi.
O yapı çözülünce. İki tarafta da nitelikli kadro sorunu görünür hale geldi. Hükümetin kendi medyasının üslubundan, hoyratlığından rahatsızlığı gerçek olabilir. Ve fakat. Malzeme bu, Hükümet de biliyor.
"Deliliğin altın çağı"na geri dönersek. Burada "akıl içi" açıklamayı postmodernistler yapabilir: Kurallar ortadan kalkıp, kurumlar zayıflayınca, kim kimi tutarsa öpüyor. Maalesef.
HER KUŞUN ETİ...
Meral Akşener, yaşadığı her zorlukta, kimsenin şahitliğine ihtiyaç duymayacak kadar kendisine güvenen bir kadındır.
Hayat ve siyaset onun için meydan okumalar zinciridir. İnanmışsa, bir adım geri durmaz.
Zor koşullarda. Telefonum çalmazken. Eline yemeği alıp kapımı çalmış bir kadın. Bende kıymetlidir, eski deyimle yeri başımın üstündedir.
Biricik oğlunun düğününde birlikte heyecanlandık. Düğün yerini dolduran kalabalıklar çekilince.
Sadece kızını evlendiren değil, oğlunu evlendiren anneler de hüzünlenirmiş Meral Akşener'in yüzünde görmüştüm o akşam.
Sevenleri ona "asena" dese de, benim için "amazon"dur. Terme'de yaşadığı varsayılan amazonların, İzmit şubesindendir. Kesin.
Kaldı ki. Biz. Dostlarımızın iyi gününde uzağında, kötü gününde yakınında duran tuhaf insanlarız. Alnından öptüğümüz kadar gözlerinin yaşından da öperiz.
Televizyonda. "Benim ve tüm kadınların namusu, bu ülkeyi yönetenlere emanettir" derken. Kucağına bırakılan krizi, ülkeyi yönetenlerin kucağına bırakıverişini izledim. Canını yakmak isteyenler gücünü artırmıştı.
O sözlerden sonraydı, iktidar çevrelerinin art arta açıklamalar yapıp, destek telefonları etmesi.
Akbabalara diyeceğim o ki, her kuşun eti yenmiyor işte...
FENERBAHÇE'NİN HALİ VE TEMEL FIKRASI
En bilinen fıkradır. Temel bir gün arabasıyla eve giderken ters yöne girmiş. Bütün arabalar kendisine doğru gelirken radyoyu açmış. Radyoda spiker panikle: "Tüm sürücüler dikkat! Ana yolda yanlış yönden giden bir araç dehşet saçıyor!"
Temel direksiyonu sağa sola çevirmekten bitkin bir halde bağırmış: "Ne biru, hepisu hepisu!"
Temel'in durumuyla Fenerbahçe'ninki tıpatıp aynı.
Trabzon'da otobüslerine saldırıldı. Hep birlikte sporda şiddeti kınadık.
Arkasından. Rize ve Bursa maçlarından sonra da tatsız olaylar yaşandı.
Yeni. Emre Belözoğlu feribotta Beşiktaşlı taraftarlarca tartaklandı.
FB Teknik direktörü Kartal şöyle demişti geçenlerde: "Biz de bu ülkenin takımıyız. Her gittiğimiz yerde bizim kadar taşlanan, tepki alan futbol takımı var mı?"
Sen Başkan Aziz Yıldırım'ın, kaleci Volkan'ın, kaptan Emre'nin yerleşik kışkırtıcı üslubunu görmezden gel.
Türkiye'nin futbol oynanan hiçbir köşesinde Fenerliler dışında, Fener'e saygı ya da sempati duyan kimse olmasın. Sen "acaba biz nerede yanlış yapıyoruz" deme, bir de sitem et.
AKLIMDA KALAN
"Şeref Meselesi"nin sonu:
Yaza yaza bir tür "Şeref Meselesi" uzmanı oldum
sayılır. Kanal D dizisinin uzun yıllar yayında kalacağı
bekleniyordu. Bir sezonda ömrünü doldurdu. Oysa reyting
için her şey vardı. Yakışıklı delikanlılar. Güzel kızlar. Öl öl
bitmeyen mafya vs. Olmadı. Sorun, yabancı bir diziden
devşirme senaryoydu. Başlarda ilgi çeken konu, ilerledikçe ters
tepecek noktaya geldi. Rahata alışmış senaristler, yabancı dizideki
halini uyarlamakla yetindiler. Hiç ama hiç bizim tv izleyicimizi
rahatsız eder mi, etmez mi düşünmediler. İki erkek kardeş,
birbirlerinin sevgilisini, eşini değiş tokuş yapar gibi bir hale
gelmişti hikaye. Seyircinin mide bulantısı tutuverdi.
Tamam, "Binbir Gece"de, para karşılığı başkasıyla
yatan evli kadın reyting aldı, ama o da nihayetinde oğlunun
hastalığına para bulmak içindi seyirci kafasında!