Benim anne 75'ine merdiven dayamış bir köylü
kadını...
Ömrü Sivas'ta geçmiş...
Memleketi dışında çıkıp gördüğü tek kent İstanbul...
Her kış gelir...
Bahar güneşini gördümü "ben evime gideyim" diye
tutturur...
Kışları bizim evde 'annemin kahkaha attıran' TV
yorumları meşhurdur...
Akşama kadar TV izler...
Ajansı hiç kaçırmaz...
Akşamları da sanki kızı gazeteci değilmiş,
hiç birşeyden haberi yokmuş gibi Türkiye'de ne olmuş ne bitmiş
anlatır...
Geçen haftaya kadar en büyük derdi
Libya'ydı...
Bir gün akşam eve vardım başladım geyiğe:
-"Eee anne bugün Libya'da ne oldu?"
-"Aman kızım kapattım televizyonu buralara da gelir bu
isyancılar neme lazım"...
Önce anlamadım sonra koptum...
Bizimki başa çıkamamış Libya endişesi ile çareyi haberleri
izlememekte bulmuş...
İzlemeyince "sorun" kalmayacak ona göre...
***
Anadolu insanı...
Bir ana...
"Evhamlıdır"...
Akşam "şuna çaktık" diyecek olayım...
-"Aman kızım yazma başına bir iş
gelir..." der...
"Benzine yine zam gelmiş yuh artık" diyecek olayım...
-"Aman kızım küfretme, başına bir iş
gelir" der...
Bende:
-"Aman anne ya ben gazeteciyim doğruyu yazınca insanın
başına niye bir iş gelsin. Niye hep kötü
düşünüyorsun" der hafiften de ifrit olurum...
"Evhamı" bana komik gelirdi.
Ama şimdi komik gelmiyor...
Hem de hiç...
Cuma akşamı kapıdan girdim annem başladığı ajansı vermeye:
-"Kızım gazetecileri almışlar gördün mü? Vah! Vah!
Birinin de karısı hastaymış, bayılmış... Ergenekon mu neymiş
ondanmış onlarda..."
Lafın devamını biliyorum...
-"Aman kızım sen yazma neyse o... Zengin arabasını
dağdan aşırır fukara düz yolda şaşırır... "
Bu kez diyemedim...
-"Aman anne bana ne olacak... Ben
haberciyim..." diyemedim...
İlk kez sustum...
Çünkü bu ülkede suçlu olmak için illa suç işlemek
gerekmiyor...
Annemin yılların deneyimiyle gördüğünü...
Ben yeni gördüm...
-"Haklısın anne" deyip sustum...