Yılmaz Özdil için...

Önce, samimi bir itiraf…

“Yılmaz Özdil’i kıskanıyorum…”

Evet evet; gıpta etmek değil benimki…

Aleni kıskançlık…

“Haset” etmek…

Peki neden?..

Niçin kıskanıyorum?..

Ya da neyini kıskanıyorum?..

Yazı yeteneğini mi?..

Üslûbu benden daha iyi de onu mu?..

Ya da; okur sayısının bolluğunu mu?..

Yok hayır...  

Benden daha iyi yazdığı...

Benden daha çok okuru olduğu için değil...

Ben…

Yılmaz’ın…

Sahip olduğu özgürlüğü kıskanıyorum...

Ve…

Kıskandığım…

Bugünkü Sözcü’de başlığı altında yayımlanan makalesinin içeriğini çok daha önceleri “Deneme(!)” olarak yazdığım…

Ve fakat…

Patronaja “ZARAR” gelmesin diye yayından çektiğim…

Çok beğenerek okuduğum….

Hatta…

Hasetten çatladığım halde…

Alkışlıyorum…