Dorsay: 'Artık ben de korkuyorum!'

GAZETECİLER.COM -

"Genelde paranoyak değilimdir, kişisel veya toplumsal meselelerde kolay paniklemem. Ama son günlerde öylesine olaylar yaşandı ve yaşanıyor ki, ben de kendimi bir tür korku çemberinin içinde buldum."

yazısına bu cümleler ile başlayan Atilla Dorsay, sinema yazarlığının gölgesinde kalmış gerçek mesleği mimarlığın verdiği deneyim ve birikim ile tatil beldelerinde, koruma kurulu kararı ile  cami yapımı için seçilen yerlerin tercihini korkusunun kaynağı olarak gösterdi.

İşte Dorsay'ın yazısından çarpıcı bölümler:

CAMİYE KARŞI ÇIKAN YOK!

"Ben kendi mütevazı alanımdaki korkularımı dile getireyim. Örneğin dine, inanca ve ibadete olan sonsuz hoşgörüme karşın, üst üste gelen kimi haberlerin beni nasıl şaşırttığından dem vurayım.

Nasıl olmasın ki… Şu olanlara bakınız... Büyükada gibi bir sayfiye cennetinde, restoranların hemen yanına cami izni veriliyor. Hem de Koruma Kurulu’ndan da izin alınarak... Camiye karşı çıkan yok!.. Ama yasalar camilerin 100 metre yakınına kadar içki ruhsatı vermiyor. Oysa cami için istenen yer, içkili restoranların komşusu. Zaten dört cami ve bir mescit sahibi adada yeni bir cami gerekse bile, orası olması şart mı?

Benzer biçimde, bir diğer cennet sayfiye Alaçatı’da, il özel idarelerine ait mülklerin son dönemde yeni uygulamayla çokluk bakanlıklara, birazcık da belediyelere tahsis edilmesi uygulaması dahilinde, 22 işyeri Diyanet İşleri Başkanlığı’na devrediliyor. Ve bunlardan 14’ü de içkili lokanta!.. Yani, İslam dininin temelde içkiye karşı olması durumuyla birleşince, hepsi kapatılacak!...

Elbette her dinin kendi kuralları var. Şarabı kendi tarihinin ve kendi uygulamalarının ayrılmaz bir parçası olarak gören Hıristiyanlık’a karşı, İslam’ın alkolün hiçbir türünü hoş görmemesi anlaşılabilir. Ama burası her şeye karşın hala laik bir ülke... Bir yanda isteyen dini inancını tüm gerekleriyle yerine getirebilir. Öte yanda ise inanmayanlar, başka şeylere inananlar ya da inançla gündelik hayatı içki dahil belli bir senteze ulaştırmak isteyenler, kendi bildiklerini okur. Öyle değil mi?

BUNDAN BÜYÜK BÖLÜCÜLÜK OLMAZ

Bu gibi durumlarda tüm sorun, katı inanç sahibiyle az veya çok inançsızları karşı karşıya getirecek tutum ve kararlardan kaçınmaktır. Bırakınız artık ulusal sanayimiz sayılan turizmin özellikle bu tür yerlerdeki evrensel taleplerini... Ama sırf kendi insanımız için düşünsek bile, siz kalkıp içkili lokantaların yanına cami yaparsanız veya bir turistik kıyı kentinin içkili lokantalarını toptan Diyanet İşleri’ne tahsis ederseniz, çıngar çıkması kaçınılmazdır.

Ve izninizle, bundan büyük bir bölücülük örneği de olamaz... İki farklı yaşam biçimini barış içinde bir arada yaşamaya teşvik etmek yerine, üç arazi parçası için karşı karşıya getirmek, tam bir vatan düşmanlığıdır. Bu gibi şeyleri planlayıp uygulayanlar, en hafif tabiriyle ancak ham softalardır ve gerçek devlet adamlığı veya kamu hizmetkârlığıyla hiçbir alakaları olamaz.

(...)

YÖNETMELİK BAKANLIĞA DEVREDİYOR

Ve işte bu konudaki son haber ve son perde. Yeni çıkan ve önceki gün yürürlüğe giren Mekânsal Planlar Yapım Yönetmeliği’nde AVM’lerden SİT alanlarına, kentsel dönüşümden siluet sorunlarına her şey bakanlıklara devrediliyor. Bu arada, planlarda 150 metre arayla mescit, 250 metre arayla küçük, 400 metre arayla büyük cami yapılabilecek.

Oysa ilkokullar için 500, ortaokullar için 1000, liseler içinse 2500 metre asgari mesafe şart!.. Böylece her yer camiyle dolarken, çevrelerinde içki içmek mümkün olmayacak!.. İnsanın aklına gelmiyor değil: 40 madde ve yüzlerce fıkra içeren bu yeni planı sessiz sedasız yürürlüğe koymak, acaba bizleri içki denen o beladan korumak için özellikle mi çıkarıldı diye...

EVET, ARTIK BEN DE KORKUYORUM

Evet dostlar, artık ben de korkuyorum. Büyükada veya Alaçatı’da deniz kıyısında oturup gönlümce rakı veya şarap içerek balık yiyemeyeceksem... Beyoğlu’nun Asmalımescit’inde bir akşam yorgunluğunu kaldırım masalarında sere-serpe oturup atamayacaksam... Çocuğumu istediğim liseye değil, İmam Hatip’e göndermek için zorlanacaksam...

Bunların başka şeylerle birlikte en doğal hak olduğu ve artık 100. yılına yaklaşan bir Cumhuriyet rejiminde, tüm bunlar için yeniden mücadele vermem gerekecekse... Ve uzun zamandır söylendiği gibi, her alanda hayat tarzımıza müdahale, artık kapının hemen ardındaki bir olasılıksa...

VE TABİ BİR DE RADİKAL...

Bu korkularım, bambaşka bir olayla destekleniyor. Bir medya olayı bu... Radikal gazetesinin 21 Haziran’da son kez yayınlanacağı ve sonrasında sadece internette bir sanal gazeteye dönüşeceği haberi... Çağdaş medyanın tüm dünyada yaşadığı bunalımın bir diğer örneği (Bakınız: 50 yıla yakın gazetecilikten sonra, bu internet sitesine sığınan bendeniz!)

Ama çok normal da olsa, Radikal haberi beni incitiyor. Özellikle yukarda anlattığım gelişmelerin ışığında... Çünkü Radikal çevre ve doğa korumacılığı konularındaki özel tavrıyla, bu konularda hep en büyük destek ve güvencelerimizden biri olmuştu. Örnekse, yukarıdaki Büyükada ve Alaçatı haberlerini oradan alıp kullandım. Üzülmemek mümkün mü?

İşte böyle. Tüm korku ve kaygılarımda haklı değil miyim, söyler misiniz?