Birand: Düşmanlarım gitti ben hala tepedeyim!
Mehmet Ali Birand'la da konuşan Ayşe Arman röportajını ikiye bölmüştü. Bugün ikinci bölümü yayınlana röportajda Birand anlatmaya devam etti...
Hürriyet yazarı Ayşe Arman'ın Mehmet Ali Birand ile yaprığı röportaj bugün de devam etti. Yaşadığı zorlu tedavi süreci sonrasını "Kendimi savaşı kazanmış gibi görüyorum" diyen Birand bu kez sadece meslek hayatını değil aile hayatını da paylaştı...
"BEN HALA TEPEDEYİM!"
"Düşmanlarımın bir kısmı, ben nehir kenarında otururken, önümden cansız geçtiler, bir kısmı da emekli oldu, ayaklarında terlikleriyle evlerinde dolaşıyorlar. Ben ise hâlâ tepedeyim."
İşte o röportaj:
* Siz, bu kadar başarılı olmanızı neye bağlıyorsunuz? Formülü ne? Tutturuk olmak mı? Cesaret mi? Duyduğunuz heyecan mı? Kültür mü, birikim mi? Kendini ifade etme arzunuzun kuvvetli olması mı? Merak duygusu mu? Ne?
- Yaptığım işten, her zaman müthiş bir keyif aldım. Keyif aldıkça, üretkenliğim arttı. Daha iyi şeyler yapmak istedim. Başkalarının yapmadığı şeyleri yapmak istedim. Hep farklı alanlar aradım. Ortada bir başarı varsa, sebebi bu: Farklı olma arzusu. Belgesel yapmamın nedeni de bu, farklı olmaya çalışmak, farklı şeyler üretmek. Tabii tembel olursanız bunları yapamazsınız. Ben çalışkanım ve gücümü hep farklılıkta aradım.
* Bir sürü insan yetiştirdiniz. Hepsi de kendi çapında ekol oldu. Ama ben sizin hiç ortalıkta, “Onları da ben yetiştirdim!” diye kasım kasım dolaştığınızı
- Birlikte çalıştığım insanlara belki bir şeyler verdim ama emin ol, onlar bana daha çok şey verdiler. Birlikte büyüdük. Ve onlarla hep dost kaldım. Benim en büyük şansım, Can Dündar, Mithat Bereket, Çiğdem Anat, Cüneyt Özdemir, Deniz Arman, Ali Kırca, Bülent Çaplı, Coşkun Aral, Savaş Ay gibi isimleri bulmak ve onlarla birlikte çalışabilmekti. Kamera arkasındakiler de var tabii, onları da unutmuyorum.
* Siz, kimlerden neler öğrendiniz? Hangi usta gazetecilerden...
- Pek çok insandan. Ama bana esas gazetecilik dersi veren, Abdi İpekçi ve Sami Kohen’dir. Onların katkıları bambaşkadır.
- Evet görüyorum. Meslektaşlarım da, devlet de bana zamanında çok çamur attı. Ben o zaman da yılmadım. Çünkü haklı olduğumu biliyordum. Tıpkı hastalığımla mücadele eder gibi, onlarla da ettim. Nehrin kenarında oturup seyrederken, bir bölümünün cansız geçtiğini gördüm. Bir başka bölümüyse, eskidi, emekli oldu. Ayaklarında terlikleriyle evlerinde dolaşıp ve fısır fısır konuşan insanlar haline geldiler. Eski yerlerini koruyamadılar. Bense hep tepede kaldım. Bundan dolay, kendimi savaşı kazanmış gibi görüyorum.
Röportajın devamı için