Ayşe Arman kazandı çünkü...
Adını koymamışsın ama Dilek'in o insanlığına eskiler "diğerkâmlık" derlerdi... "Başkası için yaşamak"...
Ne güzel yazmışsın Ayşe Arman...
Ne güzel anlatmışsın...
Adını koymamışsın ama Dilek'in o insanlığına
eskiler "diğerkâmlık" derlerdi...
"Başkası için yaşamak"...
Bugün kimileri "özveri" dese de hiç alâkası
yok...
Asla "diğerkâmlık"ın yerini tutmaz...
Yazını okurken gözlerimiz doldu, boğazımıza kocaman bir yeşil ceviz
gelip oturdu.
Göğsümüz daraldı nefessizlikten...
Dilek'in o mübarek
"diğerkâmlığını" takdir mi edelim yoksa
günümüzdeki tanımıyla o "saflığına" lânet mi
okuyalım karar veremedik...
Çünkü insanlık çoktan unuttu "affetmeyi"...
Çünkü insanlık çoktan unuttu "Başkası için
yaşamayı"...
İnsanlık ölümden öylesine korkar oldu ki...
Çünkü bilmediği o sonsuz alemde yaşayabileceklerini kulaktan duyma
bile olsa düşününce, günahkârlığı aklına geliyor insanın...
Ama kısa bir süre geliyor...
Sonra unutup yeniden vahşi yaşama dönüyor...
Ayşe Arman...
Sadece yazar olarak değil, "insan" olarak da
kazandın...