Ahmet Hakan babasının hikayesiyle geri döndü!
Babasını kaybettiği için bir süredir köşesinden uzak kalan Ahmet Hakan çarpıcı bir yazıyla geri döndü. Hakan kaybettiği babasını anlattı okurlarına...
GAZETECİLER.COM
Geçtiğimiz günlerde babasını kaybeden ve köşesine uzun bir ara veren Hürriyet yazarı Ahmet Hakan yeniden yazmaya başladı. Yazısını baştan sona babasına ayıran Ahmet Hakan yaşadıklarını ve duygularını da paylaştı. Babasının inançlı bir insan olduğunu vurgulayan Hakan, 70'li yıllardan bugüne uzanan çarpıcı bir hikaye ile babasını
İşte Akan'ın "Bir inanmış adam" başlıklı yazısındaki ilgili bölüm:
Nâzım Hikmet, Mehmet Âkif’i anlattığı şiirinde şöyle der:
“Bilmem ki nasıl anlatsam/Âkif, inanmış adam/Büyük şair”.
*
Babamın şairliği yoktu.
“Büyük” ya da “küçük”... Şair değildi babam.
Ama “inanmış adam”dı.
Hatta babamı bundan daha iyi özetleyecek iki sözcük bulunamaz.
*
Hayatım babamın inanmışlığına ve adanmışlığına tanık olmakla geçti:
Hatırladığım ilk dönemlerde “Nurcu” idi, Risale-i Nur’lara vurmuştu kendini.
İlkokuldaydım. “İsmailağa Cemaati”ne intisap etmiş, en hızlı mürit olmuştu.
Orta mektepteydim. MSP’ye sonuna kadar inanmış, “Erbakancı” olmuştu.
Tam o sırada İran’da devrimin ayak sesleri işitiliyordu. Babam bir akşam “devrim marşları” kasetiyle gelmişti eve... İran’ın Şiiliği meselesine zerre kadar önem vermiyor, devrimi en ateşli şekilde destekliyordu.
*
Risale-i Nur okuyan, Erbakan’a bağlı, İsmailağa’ya müntesip, İran Devrimi’ni destekleyen bir adamdı babam.
Ve bu durumu hiç de acayip bulmuyordu.
Oradan oraya sürüklenme değildi ki bu.
Hepsini bir potada eritmeydi.
*
80 öncesi politik dindarlığın en mücadeleci ve en polemikçi isimlerinden biri olan babam, 12 Eylül’den sonra biraz vites düşürdü.
Ama adresi belliydi: Refah Partisi...
Ateşi düşmüş, hızı azalmıştı ama yine de Erbakan’a bağlılığı sürüyordu.
*
90’larda Refah Partisi’nin odakta yer aldığı o çetin mücadelenin göbeğindeydim.
Kanal 7’deydim ve 28 Şubat’a karşı mücadele ediyordum.
Babam da izliyordu olan biteni...
“Bayrağı çocuklara devrettik” mi diyordu?
Bilmiyorum.
Hiç ifade etmedi ama gurur duyduğu kesindi.
Bunu anlayabiliyordum.
*
Refah Partisi’nin “Saadet” ve “Fazilet” olarak ikiye bölündüğü günlerdi.
Babamın ne yapacağını merak ediyordum.
“Erbakancı” olarak kalacak mıydı, yoksa “Yenilikçiler” hareketine mi destek verecekti.
Baktım babam da “Yenilikçi” olmuş.
Erbakan’a laf etmeden “Yenilikçi” olanlardandı babam.
Sonra AK Parti’den yana tutum aldı.
Tayyip Erdoğan’ı seviyor, AK Parti kadrolarını beğeniyordu.
Dikkatimi çekmişti:
AK Parti’yi “dava” üzerinden değil de “verilen hizmetler” üzerinden destekliyordu.
Oysa eskiden “parti” demek “dava” demekti onun için.
*
Benim AK Parti’ye yönelik eleştirilerimi pek mesele etmiyordu.
Galiba beni “son tahlilde” o dairenin içinde görüyordu ya da öyle görmek istiyordu.
Bilemiyorum, üstünde hiç konuşmadık.
Bir de şu var:
Eskiden olduğu kadar politik biri değildi babam.
Son dönemlerinde kişisel dindarlığına daha fazla önem veriyordu: Gece namazları, klasik dini kitaplar, hatim üstüne hatim...
İbadetlerine hep düşkündü ama son döneminde daha da düşkün olmuştu.
*
Yine de şunu söylemeliyim:
Babam, hayatının hiçbir döneminde politik çizgi ve tutumunu insanlığının önüne geçirmedi.
İnsanlığı hep ilk planda tuttu.
Gezi eylemlerinde biber gazından kaçıp bizim apartmana sığınan gençlerle güzel sohbetler edip onlara şefkat göstermesini hiç unutmuyorum.
Güzel insandı babam.
Sekter, nadan, tahammülsüz, ham, tuzakçı, küstah, hoşgörüsüz biri değildi.
Halim, selim, dürüst, müşfik, iyilikbilir, cömert, nazik, anlayışlı ve merhamet dolu biri idi.
*
Ne diyelim?
Allah rahmet eylesin.
Yazının tamamı için
Geçtiğimiz günlerde babasını kaybeden ve köşesine uzun bir ara veren Hürriyet yazarı Ahmet Hakan yeniden yazmaya başladı. Yazısını baştan sona babasına ayıran Ahmet Hakan yaşadıklarını ve duygularını da paylaştı. Babasının inançlı bir insan olduğunu vurgulayan Hakan, 70'li yıllardan bugüne uzanan çarpıcı bir hikaye ile babasını
İşte Akan'ın "Bir inanmış adam" başlıklı yazısındaki ilgili bölüm:
Nâzım Hikmet, Mehmet Âkif’i anlattığı şiirinde şöyle der:
“Bilmem ki nasıl anlatsam/Âkif, inanmış adam/Büyük şair”.
*
Babamın şairliği yoktu.
“Büyük” ya da “küçük”... Şair değildi babam.
Ama “inanmış adam”dı.
Hatta babamı bundan daha iyi özetleyecek iki sözcük bulunamaz.
*
Hayatım babamın inanmışlığına ve adanmışlığına tanık olmakla geçti:
Hatırladığım ilk dönemlerde “Nurcu” idi, Risale-i Nur’lara vurmuştu kendini.
İlkokuldaydım. “İsmailağa Cemaati”ne intisap etmiş, en hızlı mürit olmuştu.
Orta mektepteydim. MSP’ye sonuna kadar inanmış, “Erbakancı” olmuştu.
Tam o sırada İran’da devrimin ayak sesleri işitiliyordu. Babam bir akşam “devrim marşları” kasetiyle gelmişti eve... İran’ın Şiiliği meselesine zerre kadar önem vermiyor, devrimi en ateşli şekilde destekliyordu.
*
Risale-i Nur okuyan, Erbakan’a bağlı, İsmailağa’ya müntesip, İran Devrimi’ni destekleyen bir adamdı babam.
Ve bu durumu hiç de acayip bulmuyordu.
Oradan oraya sürüklenme değildi ki bu.
Hepsini bir potada eritmeydi.
*
80 öncesi politik dindarlığın en mücadeleci ve en polemikçi isimlerinden biri olan babam, 12 Eylül’den sonra biraz vites düşürdü.
Ama adresi belliydi: Refah Partisi...
Ateşi düşmüş, hızı azalmıştı ama yine de Erbakan’a bağlılığı sürüyordu.
*
90’larda Refah Partisi’nin odakta yer aldığı o çetin mücadelenin göbeğindeydim.
Kanal 7’deydim ve 28 Şubat’a karşı mücadele ediyordum.
Babam da izliyordu olan biteni...
“Bayrağı çocuklara devrettik” mi diyordu?
Bilmiyorum.
Hiç ifade etmedi ama gurur duyduğu kesindi.
Bunu anlayabiliyordum.
*
Refah Partisi’nin “Saadet” ve “Fazilet” olarak ikiye bölündüğü günlerdi.
Babamın ne yapacağını merak ediyordum.
“Erbakancı” olarak kalacak mıydı, yoksa “Yenilikçiler” hareketine mi destek verecekti.
Baktım babam da “Yenilikçi” olmuş.
Erbakan’a laf etmeden “Yenilikçi” olanlardandı babam.
Sonra AK Parti’den yana tutum aldı.
Tayyip Erdoğan’ı seviyor, AK Parti kadrolarını beğeniyordu.
Dikkatimi çekmişti:
AK Parti’yi “dava” üzerinden değil de “verilen hizmetler” üzerinden destekliyordu.
Oysa eskiden “parti” demek “dava” demekti onun için.
*
Benim AK Parti’ye yönelik eleştirilerimi pek mesele etmiyordu.
Galiba beni “son tahlilde” o dairenin içinde görüyordu ya da öyle görmek istiyordu.
Bilemiyorum, üstünde hiç konuşmadık.
Bir de şu var:
Eskiden olduğu kadar politik biri değildi babam.
Son dönemlerinde kişisel dindarlığına daha fazla önem veriyordu: Gece namazları, klasik dini kitaplar, hatim üstüne hatim...
İbadetlerine hep düşkündü ama son döneminde daha da düşkün olmuştu.
*
Yine de şunu söylemeliyim:
Babam, hayatının hiçbir döneminde politik çizgi ve tutumunu insanlığının önüne geçirmedi.
İnsanlığı hep ilk planda tuttu.
Gezi eylemlerinde biber gazından kaçıp bizim apartmana sığınan gençlerle güzel sohbetler edip onlara şefkat göstermesini hiç unutmuyorum.
Güzel insandı babam.
Sekter, nadan, tahammülsüz, ham, tuzakçı, küstah, hoşgörüsüz biri değildi.
Halim, selim, dürüst, müşfik, iyilikbilir, cömert, nazik, anlayışlı ve merhamet dolu biri idi.
*
Ne diyelim?
Allah rahmet eylesin.
Yazının tamamı için